Midden en Noord-Vietnam

Zondag 3 juli
Na te hebben ontbeten en onze zooi weer ingepakt te hebben, checken we uit in het hostel. We laten onze tas achter en scoren op de gratis hostelfiets een vroege lunch in de ‘old town’. Thee met een soort kokosmakronen. Zalig. Terug bij het hostel moeten we al lopend met al onze tassen naar het office vanwaar de bus vertrekt. Kletsnat arriveren we na 25 minuten lopen in de zon. Die work-out hebben we ook weer binnen. De bus (dit keer een gewone zitbus, die bestaan hier blijkbaar ook) brengt ons in dik 3 uur tijd naar Hué, onze volgende bestemming. We nemen een motorbiketaxi naar het hostel dat de mannen niet direct weten te vinden omdat het nog vrij nieuw is. Daarna scoren we wat te eten want we hebben honger!! De rest van de avond is chill.

Tip van de dag: in Vietnam geld de 60 seconden regel. Mango in het bakje, mango op de straat, mango even lekker blijven liggen, mango terug in het bakje. En even ter verduidelijking… de mango was al ontdaan van z’n velletje!

Maandag 4 juli
Oké, wakker worden om kwart voor 4 ’s nachts van stappende kamergenoten die besluiten hun feestje op het balkon nog even voort te zetten is natuurlijk niet echt fijn. Echter roept het ook wel een beetje een opa en oma gevoel bij ons op: wij liggen al zo’n 5 uur op bed en willen gewoon slapen, oké? Goed, tot zover de nacht. Het gratis ontbijtje bleek niet alleen te bestaan uit een baguette met ei, maar ook uit een bakje yoghurt en fruit! Heerlijk. We huurden een fiets en reden door de stad richting het Citadel. Hué was vele jaren geleden de hoofdstad van Vietnam. In ‘de verboden stad’ woonde de keizer met zijn familie. De ‘Forbidden Purple City’ en het ‘Imperial Enclosure’ vormden samen de kern van het koninklijke leven. We fietsten terug naar de stad voor een lunch. Met een volle maag besloten we nog zo’n 6 km af te leggen naar de pagode. Dit keer was het een echte pagode. Helaas hebben we nog niet één pagode bezocht waar je ook daadwerkelijk naar binnen mag. De pagode stond in een mooie tuin waar we even tot rust kwamen van de hete fietstocht. Het uitzicht over de rivier was prachtig. Dezelfde weg terug naar het hostel. Wat kan een mens blij worden van een kamer met airco. ’s Avonds aten we bij een Indian restaurant. Tijdens deze reis is Indianfood enorm gestegen in onze top 5 van buitenlands eten. Morgen nog 1 dagje in Hué voor we weer verder reizen.

Tip van de dag: ook deurposten zijn gemaakt op Aziatische hoogte. Wanneer een Europeaan naar onze badkamer loopt hoor je standaard: boink!

Dinsdag 5 juli
8 km van Hué vandaan ligt een verlaten waterpark. Het park dat in 2001 werd geopend heeft maar 4 jaar als attractie gefungeerd. Althans, vandaag de dag bezoeken nog steeds bosjes toeristen deze plek, maar dan meer om de toch wel spooky sfeer die er schijnt te hangen te ervaren. Zo ook ons plan voor vandaag. Echter werkten de weergoden ons tegen. Flink tegen. Want het begon ’s ochtends vroeg al te regenen en is (op een kleine pauze na) niet meer gestopt voor we eind van de middag met de sleeperbus richting Ninh Binh vertrokken. Een saaie dag dus die werd ingevuld met het spelen van kaartspelletjes met onze Canadese roommates en lezen. We scoorden wat eten om mee te nemen in de bus: een sandwich met frietjes. Mjam. Dat het vertrek zoals gewoonlijk dik een uur langer duurde dan gepland kwam ons alleen maar goed uit, aangezien we al om 4 uur vannacht in Ninh Binh arriveren. Hoe later, hoe beter. Op een slaapverwekkende tocht dan maar. Welterusten.

Tip van de dag: FVOtje. Frietjes voor onderweg.

Woensdag 6 juli
Als je ’s ochtend om 3.45 uur in de regen voor het office van de busmaatschappij op plaats van bestemming staat, vraag je je echt zeker 10 keer af: ‘waarom? Waarom in hemelsnaam?’. Maar er was licht: een behulpzame officemeneer gaf ons een lift naar het guesthouse waar we gewoon al terecht konden! En het verhaal wordt nog mooier.. onze kamer was vrij en we mochten er al in! En als kers op de taart deed de airco het niet! Fantastisch (voor Lotte). Hoeft ze een keer geen shirt met lange mouwen aan ‘s nachts. Jammer voor Sebas. Kannie zwemmen. Na enkele uurtjes heerlijk geslapen te hebben, werden we iets te laat wakker. Althans, voor ons plan om vandaag het National Park te bezoeken per motorbike (klinkt stoerder dan het is. Is hier namelijk gewoon een scooter). Laat dat park nou iets verder (60 km!) te zijn dan we hadden gedacht. Plan B: de omgeving verkennen. Ook per motorbike. Eerst naar de pagode in Tam Coc. Een mooie plek en een prachtige route er naartoe. In ruil voor een gratis parkeerplaats lunchten we bij een plaatselijk restaurantje. Vervolgens naar de Mua Cave. Na wat omwegen her en der waagden we ons aan de enorme steile klim die ons naar de top van de berg bij de cave bracht. Een work-out, wederom. Maar meer dan de moeite waard. Op blote voeten en doorweekte schoenen daalden we door de zeikende regen weer af. Een helse afdaling. De cave vervolgens was niet speciaal. Waarschijnlijk konden we nog een stuk verder de grot in, maar in hoeverre we krokodillen en ander gespuis zouden tegenkomen wisten we niet. Daarnaast vonden we het opvallend dat er ontzettend veel scooters stonden geparkeerd, terwijl er nauwelijks mensen te vinden waren. Ze moeten toch ergens zijn. Toch die krokodillen. We kozen dus maar voor save. We besloten nog 1 stop te maken, Hao Lu. Een ‘agent capital’. Deze oude hoofdstad hebben we nooit bereikt. Het begon al wat te schemeren en de lucht zag er behoorlijk dreigend uit. Daarnaast wisten we niet precies waar we zijn moesten en leek de weg eindeloos. Misschien pakken we deze bezienswaardigheid morgen nog wel mee. In Ninh Binh kun je niet een beetje fatsoenlijk uit eten, zo bleek. We belandden dus maar bij op het op 2 na aanwezige hotel-restaurant en aten te weinig voor teveel, maar wát we kregen was lekker. En daar gaat het toch (ook) om.

Tip van de dag: flipflops en bergen. Geen goede combi.

Donderdag 7 juli
Het dilemma van vandaag bestond uit wel of niet naar het National Park. De voorargumenten: het schijnt erg mooi te zijn, hiervoor kom je (o.a.) naar Ninh Binh. De tegenargumenten: het is 60 km vanaf ons guesthouse, een taxi is te duur evenals een private car, een tour maakt je afhankelijk in het park zelf en de rit met een motorbike duurt zeker 2 keer 2 uur. Je leest het al; de tegenargumenten zijn in de meerderheid. Conclusie: nog een dagje op de motorbike de overige omgeving verkennen i.p.v. naar het National Park. Het weer zag er vandaag beter uit, dus wat kan er nog mis gaan? De eerste pagode ‘Ban Long’ bleek dicht te zijn. No worries, op naar de tweede. Deze tweede pagode, ‘Bai Dinh’ genaamd, was onvindbaar. Of nouja, de pagode zelf was al vanaf verre te zien, maar de weg ernaartoe was een raadsel. Na enige tijd rond gereden te hebben gaven we het op. Opvallend is overigens dat in tegenstelling tot onze vorige Aziëlanden, in Vietnam veel meer pagodes dan tempels te vinden zijn. Dit heeft te maken met het feit dat Vietnam niet overwegend boeddhistisch is. Zo’n 60% van de Vietnamese bevolking heeft geen religie. Een gedeelte van de overige 40% is katholiek, wat een gevolg is van de Franse overheersing. Tempels worden in Vietnam daarom meer gezien als woningen van belangrijke personen zoals de keizer. De pagodes hebben een meer religieuze betekenis. Wellicht past dit gebouw bij de religies van het resterende percentage dat wel gelooft, maar niet katholiek is. Goed. We vervolgden onze weg dus maar naar Hoa Lu, de ‘ancient citadel’ in de jaren 968-980 en 980-1009 (weer een andere dan de Citadel in Hué dus). Veel van deze oude hoofdstad is verwoest. Wederom een bezoekje waard. Na een loempiamaaltijd tot slot naar Tam Coc. Gewoon, omdat het daar net wat gezelliger is dan in Ninh Binh. Hier hebben we ook (geit!) gegeten. ’s Avonds hebben we onze backpack weer eens overhoop gegooid. Hopelijk voor de laatste keer. Morgen gaan we namelijk naar Hanoi voor een 2 daagse trekking in Sapa. Dan weer terug naar Hanoi voor een 2 daagse tour naar Halong Bay. Nog even knallen dus die laatste week.

Tip van de dag: zonnebrand smeren. Ook na 5,5 maand reizen.

Vrijdag 8 juli
De bus die ons vandaag naar Hanoi bracht, bleek een ‘mailbus’. Oftewel: een bus die om de haverklap stopt om een pakketje op te halen of te dumpen. Echt letterlijk. De pakketjes werden al rijdend uit de bus op straat gegooid. Heel normaal hier. Aangekomen in de hoofdstad namen we een veel te dure taxi. We hebben niet eens afgedongen. Heel dom. We zullen het maar op de vermoeidheid houden. De taxi bracht ons naar het office van Friends Travel. Een organisatie opgericht door een Nederlander die tours in de omgeving van Hanoi verzorgt. Omdat we zowel onze tour naar Sapa als Halong Bay bij hem hebben geboekt, maken we vast kennis. We kunnen onze backpack in het hostel achterlaten zodat we ‘bagageloos’ de stad in kunnen. ’s Middags vermaken we ons in de stad en het park. Hier worden we aangesproken door een Vietnamese student die graag met toeristen praat om zijn Engels te verbeteren. Als snel volgen er meer studenten waardoor we uiteindelijk gezellig met een groepje jongens zitten te kletsen. Niets geen scams of afleidingsmanoeuvres om ons te beroven of iets te willen verkopen (helaas gaat dat toch heel even door je hoofd), gewoon een alledaags gesprek. Heel leuk. Voor het office van Friends Travel sluit pakken we onze daypack in voor de tour en nemen we nog een douche. We eten wat in een lokaal restaurantje en lopen rond 9 uur richting de vertrekplaats van de bus. We ontmoeten wat andere Nederlanders die ook op tour gaan. Wel een andere tour, helaas. Desalniettemin is het in de bus best gezellig en liggen we helemaal achterin nog best oké. Oogjes dicht en hopen op een paar uurtjes slaap. Tot morgen.

Tip van de dag: pep jezelf op voor je de bus uitstapt en bereid jezelf voor op een taxichauffeur-chaos net buiten de bus. Antennes uit en klaar om de afdingstrijd aan te gaan. Kan je een hoop geld schelen.

Zaterdag 9 juli
We komen aan in Sapa om 3 uur. Fijn. Gelukkig mogen we blijven liggen tot 6 uur. De airco gaat helaas wel uit wat de knusse achterbank erg warm maakt maar wat wel voor 3 extra uurtje slaap zorgt. We lopen met zijn 5-en naar het ‘Eden hotel’ waar we mogen douchen en ontbijten. We doen ondertussen nog wat sightseeing in doodlopende straatjes. Ondertussen zijn er geen tuktuk drivers maar hill tribe vrouwen die ons willen meenemen voor een trekking in de omgeving. Na het ontbijt met een perfect uitzicht over de Sapa Valley en de Fansipan, de hoogste berg van Zuid-Oost Azië. We nemen ondertussen afscheid van onze 3 medereizigers. Zij touren of wel op de motor of wel op de fiets door deze prachtige omgeving. Wij wachten nog even op Annika die wat verlaat is door de trein, de NS rijdt hier blijkbaar ook, haha. Na een kort bezoekje van Chu, onze gids, aan de markt gaat de tocht beginnen. Nog voor we de stad uit zijn krijgen we gezelschap van 3 kinderen en een oma en een moeder met de 10 maanden oude Mo. Zij helpen ons, (lees: Lotte en Annika), over de gladde modderige paden langs en door rijstvelden. Ze zouden mee lopen tot de lunch vertelt Chu. Ze helpen toch wel erg goed mee. Tot zover lijkt het of ze Engels van ons willen leren. Niets blijkt minder waar. We zijn in een enorme zwendel gekomen. Bij de lunch gaat de souvenir mand af en staan ze te bedelen. Wij hebben jullie geholpen dus nu moeten jullie helpen, shit, hadden we kunnen weten. Lotte en Annika doen hun morele plicht en kopen een iets wat duur souvenirtje. Sebas zal al zijn opgedane geluk van afgelopen 2 maanden (als we de Aziaten moeten geloven hebben we al heel veel geluk ontvangen afgelopen tijd) hebben verspild bij deze lunch door stug ‘nee’ te verkopen. Na deze onaangename ervaring gaat de ‘echte’ tour beginnen. We maken de pompoen bladeren en jonge scheuten klaar voor de lunch. Heerlijk. We vervolgen de tocht met wederom schitterende uitzichten over rijstvelden, bonen plantages en indigo kwekerijen. Het duurt tot zeker 3 maanden om een stuk stof zwart te verven. De indigo gaat eerst in een ton om kleurstof af te geven. Na een dag worden de planten eruit gehaald. Na het bezinken wordt de lichte kleur eraf geschonken en blijft een donkerblauwe drap over. Dit wordt in een zak gedaan waar het een maand uitlekt en indampt. Dit wordt gebruikt voor het verven. De doeken liggen 2 tot 3 maanden in de kleurstof. De vrouwen gooien de stoffen steeds om. De blauwe kleur trekt in de handen waardoor die helemaal blauw zijn geworden. Na nog wat wandelen komen we aan in de village waar Chu woont, 15 km van Sapa. Waar we nog even kunnen afkoelen in de rivier. We slapen bij haar thuis en samen met haar man tovert ze het beste localfood op tafel dat we gegeten hebben sinds Thailand. Het diner is bij kaarslicht, geen stroom al de hele dag. Het heeft wel wat! We beginnen met een shotje homemade, door schoonbroer van Chu, Ricewine (kruising van vodka en rum). Dat slaan we natuurlijk niet af, maar na de 3e ronde is het wel mooi geweest. Na het eten komt de schoonzus ineens binnen en krijgen we een welverdiende voetmassage. Daarna zijn we zo moe dat we naar bed gaan.

Tip van de dag: Regenjassen helpen ook tegen het verbranden door de zon.

Zondag 10 juli
Sebas begint met opkomende migraine. Fijn. De pannenkoeken die worden geserveerd gaan er bij hem niet in, ondanks het uitzicht dat nog mooier is dan dat van de dag ervoor. Na wat uitleg en vooral duidelijk maken dat het niet aan hun eten lag maar aan eten van loempiaatjes eerder die week. De pannenkoeken gaan niet verloren maar mee in de tas. De tocht gaat verder waar we gebleven waren, prachtige uitzichten over de valley. Vandaag is een stuk korter en we lopen daardoor vrij snel naar de waterval een dorp verderop waar de zus van Chu een homestay heeft. Ze kookt net zo goed als haar zus dus na een top lunch klimmen we nog even naar de weg waar we opgehaald worden. Terug in Sapa drinken we een bakkie met uitzicht. Het blijft mooi. De wolken verbergen de top van Fansipan wat er weer cool uitziet. We lopen de stad in en blijven op een muurtje hangen. Half in de zon want we zijn al te erg verbrand. Er komen weer veel bedelende vrouwen en kinderen. We hebben een fles water met nog een paar slokken. Een vrouw wijst ernaar maar na de ervaring van gisteren zijn we wantrouwig en snappen haar bedoeling niet. (In het algemeen nemen ze geen water of eten aan alleen geld). Later komt er echter een meisje langs om iets te verkopen. Wij hebben net de pannenkoeken gepakt die we nog hebben. Haar ogen blijven daar zo op hangen dat we de 2 die we nog hebben geven. Incl. de slokken water. Ze neemt ze gretig aan en we zien ze in stukken gescheurd worden en verdeeld over een 10-tal mensen. Deze mensen hebben het echt slecht. Shit, door zo'n slechte ervaring zou je de mensen die het echt nodig hebben niks meer geven. De goeden lijden wederom onder de slechten. Na het eten is het tijd om afscheid te nemen van Annika en herenigd te worden met Esmee en Maartje die na hun mountainbiketour weer met ons de bus instappen. Onze laatste nachtbus, het is een soort haat-liefde verhouding. Handig, maar we gaan ze niet missen.

Tip van de dag: vriendelijkheid is te koop. Helaas.

Maandag 11 juli
Na redelijk geslapen te hebben in de nachtbus worden we om 3 uur ‘s nachts uit de bus gegooid in Hanoi. De stad waar we vrijdag nauwelijks normaal konden lopen door de mensenmassa en scooters die elkaar overal inhaalde, maar die nu geheel uitgestorven lijkt. Hier en daar zitten wat locals te eten. We mogen de nacht uitzitten in 1 van de hostels. Onderweg zien we de 2e helft van de EK finale van start gaan. In het hostel kijken we ook nog even. Maar omdat het waardeloos is gaan we naar de chill ruimte om nog wat te slapen. We worden uiteindelijk gewekt door Portugees gezang, jammer. Maar het is toch tijd om naar het office te gaan voor ontbijt, een douche en het wisselen van tas. Geen bergschoenen nodig op een cruise, bleek later toch handig geweest. Na een kleine 3 uur in een minivan over de nieuwe snelweg, mooie 3-baansweg die eigenlijk alleen voor bussen van en naar Halong Bay wordt gebruikt, worden we in een krappe speedferry gepropt om naar Cat Ba Eiland te gaan. Deze motoren doen het gelukkig wel de hele weg. Op Cat Ba stappen we over op ons cruiseschip. Nou ja, vervallen boot met redelijke bankjes maar toch niet helemaal wat we verwacht hadden. De tocht naar het eiland, Cat Ong, waar we overnachten zal 5 uur duren met 2 stops van 45 min en een lecture van onze tourguide ‘Handsome Boy’. De helft was niet te verstaan, maar de eilanden zijn belangrijk geweest in verschillende oorlogen, strategische ligging tussen Vietnam en China vooral. Cat Ba blijkt het vrouwen eiland en Cat Ong het manneneiland. Daarna is het tijd voor een kayaktour, schitterend tussen de eilandjes door, heerlijk stil en wanneer we door grotten heen varen komen we in mooie baaitjes terecht. Heerlijk. Onderweg blijkt er veel rommel in het water te liggen, erg jammer van de mooie natuur. Onze guide vertelt dat het door het toerisme komt (wat gedeeltelijk ook waar zal zijn). Maar voor zover wij hebben gezien zijn het vooral de locals die alles zowel overboord als uit bussen en auto's gooien. Het antwoord zal dus ergens in het midden liggen. Het weerhoudt Sebas en niet van om bij de 2e stop te gaan zwemmen. Vooral springen van het dak is top! De GoPro heeft dit weer vast mogen leggen. Daarna komen we aan op het eiland. We kijken uit over Cat Ba Bay en Cat Ba City. We verwachten een 6-persoons dormroom wat een 20 persoons bleek te zijn. Na het uitgebreide 4 gangen menu, wat binnen een uur wordt geserveerd, zijn we zo moe dat we gaan slapen. Een nachtje doorhalen na 2 dagen hiken is toch wel zwaar.

Tip van de dag: een turf-het-aantal-drankjes-dat-je-drinkt-systeem voorkomt dat je gelijk moet betalen. Moet je toch gelijk betalen? Dan kan het systeem door de wc worden gespoeld.

Dinsdag 12 juli
Na goede nachtrust, onze 18 kamergenoten waren stil in bed gekropen, toppertjes, gaan we aan het ontbijt. Het waren wederom pannenkoeken en/of ei met koffie, maar met uitzicht op Cat Ba Bay smaakte het net even lekkerder. Daarna maken we ons klaar voor de trekking naar het hoogste punt van het eiland. Gelukkig hadden we schoenen aan. De trekking was meer bergbeklimmen. Sebas zijn All Stars zijn nu echt in het nieuwste sandaalmodel veranderd. Het uitzicht was daarom niet minder mooi. De dreigende regen maakte de tocht uitermate warm en benauwd waardoor het zweet letterlijk druipte. We hadden net zo goed met onze kleding kunnen gaan zwemmen. Na een poging om Sebas zijn shirt te drogen op de ventilator valt deze hem aan. Na 5 sneeën in zijn pink te hebben gezet geeft Sebas het op en gaat hij weer in doktermodus om de wondjes te verzorgen, auw. De ventilator heeft het verder niet overleefd. Na de lunch gaan we op een bootje naar een andere boot die ons naar Cat Ba City brengt waarna we weer met een ander bootje (volg je het nog?) naar de kant gaan om in een overvolle bus, Sebas moest samen met 6 anderen staan/zitten in het gangpad. Deze bus brengt ons naar de speedferry die wederom zijn werk goed doet. Naar een andere bus, die wederom overvol is maar waar we wel kunnen zitten. Deze brengt ons weer via een lege snelweg naar Hanoi. In het hostel aangekomen krijgt Lotte te horen dat ze volgend jaar toch fulltime kan werken. Dat moet gevierd worden met pizza, zeker omdat de 2e pizza gratis is op dinsdag! De Sapa tour heeft veel meer indruk op ons gemaakt, maar deze tour hadden we ook zeker niet willen missen.

Tip van de dag: goede beenspieren. Handig voor tijdens een klim.

Woensdag 13 juli
Vandaag was chill. De dag bestond uit uitslapen, ontbijten, reisverslagen en reisdagboeken bijwerken, lunchen met Annika, op souvenirjacht, chillen en eten. Niet meer en niet minder. Morgen tijdens onze allerlaatste dag nog even cultureel doen.

Tip van de dag: hostels voelen net als thuis: papa, mama en kleine zus. En dat allemaal gezellig op 1 slaapkamer.

Donderdag 14 juli
De wekker gaat weer eens. Om kwart voor 8 dit keer zodat we om 8 uur aan het ontbijt kunnen zitten. Cornflakes met banaan en melk. Heerlijk. Na onze spullen te hebben gepakt begeven we ons richting het Ho Chi Minh Mausoleum. Dé plek waar deze grote held van Vietnam opgebaard ligt. Althans, dat wordt beweerd. Naar mate we het mausoleum bereiken, wordt het drukker, drukker en drukker. Chinezen en heel veel vakantiegangers. We sluiten achter in de rij aan, moeten door de ‘vliegtuigscan’ en leveren onze spullen in. Vervolgens lopen we als tijdens de avondvierdaagse best een stuk in een lange rij. Dat Ho Chi Minh belangrijk is omdat hij Vietnam onafhankelijk heeft gemaakt, wordt duidelijk aan de vele mannen in uniform die zich rondom en in het mausoleum bevinden. Of we onze zonnebril willen afdoen, of Lotte haar handen uit haar zakken wil halen en of we door willen lopen. Je voelt je helemaal geen kuddedier. Echter is deze verschrikking wel de moeite waard. Want zoals wij nu inschatten na de beste man te hebben zien liggen, is het inderdaad de mister himself. Best bijzonder dus. We vervolgen onze culturele tocht naar het Ho Chi Minh museum waar de levensloop van deze president in beeld wordt gebracht. Een geïrriteerde Sebas is er niet veel later klaar mee. Niet perse met het museum, maar meer met de mensenmassa. Wat dat betreft hebben we het perfecte moment uitgekozen om onze reis te beëindigen gezien de vele vakantiegangers die Azië nu bezetten. Na een lunch met een ‘Bhan Mi’ (broodje chicken of beef of ..) en een bezoekje aan de gesloten kathedraal chillen we nog een tijdje in het park. Morgen gaan we naar huis. Écht naar huis. En eigenlijk hebben we daar allebei geen zin in. Natuurlijk kunnen we niet wachten om familie en vrienden weer te zien, maar dit is ook het einde van ons 6 maanden lange avontuur. En dat willen we eigenlijk helemaal niet. We hebben genoten, iedere dag weer. Van de natuur, van het zonnetje, van de cultuur verschillen, van de lokale bevolking, van onze medereizigers, van het heerlijke temperatuurtje, van niks hoeven doen, van uitslapen, van in 5 minuten klaar kunnen zijn voor het ontbijt, van 6 sets kleding en van elkaar. En dat gaan we missen.

Tip van de dag: nog één keer dan maar, omdat wij het blijkbaar zelf nog steeds niet onthouden: een little bit spicy is in Azië spicy. Medium spicy is heel heet. Spicy is alsof de vlammen in je mond staan. Onthoud het. Vooral als je die laatste niet trekt.