Laos: het land van de miljoen olifanten

Donderdag 26 mei
Deze dag bestond voornamelijk uit wachten. Om 19.30 vertrekt onze nachtbus naar Nong Khai. Hier zouden we een nachtje slapen waarna we zaterdag met de bus en trein de grens over zouden gaan. Echter komen we er achter dat dit niet de beste manier is. De kans is namelijk aanwezig dat we in de geboekte bus niet de kans krijgen om een stempel te halen waardoor we Thailand uit kunnen. Daarnaast zou dit kantoortje waar dat moet gebeuren dicht zijn op zaterdag. Om te voorkomen dat we straks in niemandsland belanden en Thailand niet meer terug in en Laos nog niet in mogen, besluiten we de plannen om te gooien: we gaan vannacht wel naar Nong Khai, maar gaan dan vrijdag ochtend gelijk de grens over Laos in. ’s Middags dwalen we een beetje door de stad, eten we wat en brengt Sebas een bezoek aan de kapper. Hij komt er nog net niet met een bloempotkapsel vandaan. We laten ons op tijd met de taxi naar het busstation vervoeren waar de bus gewoon best een chille tourbus blijkt te zijn. De ticketverkoopster heeft ons VIPtickets aangesmeerd zonder dit te weten waardoor we best een fijne plek hebben in de bus. We krijgen zelfs een noodlemaaltijd en dekentje. Met de ingeslapen chips en koekjes kan het niet anders dan dat we deze busreis gaan overleven. Welterusten alvast.

Tip van de dag: zorg dat men de code van je slotje op je flightbag niet kan zien om te voorkomen dat ze gewoon een kijkje nemen in je tas tijdens het rijden. Ja echt, dit (waarschijnlijk) gebeurd.

Vrijdag 27 mei
De rit verloopt hobbelig en de stoelen kraken. Verder is het best oké wanneer je wat kunt slapen. Dit blijkt bij Lotte beter te zijn gelukt dan bij Sebas. Om half 5 ’s nachts worden we opeens gewekt met de mededeling dat we in Nong Khai zijn. Met een duf hoofd en onze spullen achter ons aan slepend, stappen we uit. Grapje. We zijn helemaal niet in Nong Khai. Waarom zeggen ze dat dan? Geen idee. Maar goed, we hoeven gelukkig niet in het donker op een afgelegen plek te wachten op een tuk tuk. Om 8 uur komen we uiteindelijk op plaats van bestemming. Terwijl we uitstappen worden we bedolven met taxi- en tuktukchauffeurs die willen weten waar we naartoe gaan en vragen of we naar Laos moeten. Dit waren we opzich al gewend, maar het is hier wel heel erg. Inmiddels is het niet echt vriendelijk meer maar gewoon irritant. We sluiten een deal met een chauffeur die ons naar de vriendschapsbrug brengt. ‘Of we ook een stempel moeten?’ Ja, maar niet via jou. Dat fiksen we lekker zelf op de legale manier. Aangekomen bij de brug worden we netjes afgezet zoals afgesproken. We vullen onze departure card in en gaan door de douane. Met stempel van vertrek in ons paspoort kopen we vervolgens een busticket die ons de brug (niemandsland over) over rijdt. Dit is goed geregeld. Vervolgens moeten we 3 hokjes langs waar we formulieren krijgen om in te vullen, af te geven, paspoort weer terug te ontvangen met visum erin en nog een laatste controle door moeten. Yes, gelukt! We zijn in Laos! Opnieuw een taxi regelen die ons voor een leuk prijsje naar het hostel brengt. Vientiane blijkt best nog groot. De rest van de dag doen we niet veel meer. We rusten wat uit, lopen een rondje door de stad, wisselen geld om en eten wat. Vientiane oogt rustiger dan de steden in Thailand. Maar er is dan ook minder te doen. Morgen gaan we op verkenningstocht. Vanavond eerst lekker slapen in een bed.

Tip van de dag: het is even wennen, maar in Laos rijden ze rechts! Heel raar.

Zaterdag 28 mei
Tijd voor een dagje cultureel doen. Na een bescheiden maar prima hostelontbijt gingen we op ontdekkingstocht. We wilden gelijk maar alle 3 de ‘sights’ van Vientiane meepakken. De hitte en de felle zon maakte dat dit nog best wat energie kostte. Onze eerste stop was ‘Patuxai’, de Arc de Triomphe van Vientiane. Dit monument is gebouwd in 1969, na de Vietnam oorlog. De USA doneerde cement voor de aanleg van een vliegveld. Dit werd echter gebruikt voor een heel ander doeleinde: het ‘Victory monument’ ofwel: ‘Patuxai’ ter nagedachtenis aan de eerdere oorlogen. Dat het monument op de Arc de Triomphe lijkt, is waarschijnlijk geen toeval. Aan meerdere dingen in de stad is te zien dat Laos een Franse kolonie is geweest. Zo verkopen ze hier bijv. stokbrood! We beklommen het monument voor een mooie view over de stad. Hierna vervolgden we onze weg naar ‘Pha That Luang’, een gouden stuppa. Het belangrijkste nationale monument in Laos, een symbool van het boeddhistische geloof. Opvallend is dat veel van deze monumenten en tempels slecht onderhouden worden. Ondanks het feit dat ze er nog maar tientallen jaren staan, ogen ze heel veel ouder. Of dit een geld kwestie is, is ons onduidelijk. Je zou denken dat je voor belangrijke gebouwen in je land goed zorgt. Na de stuppa te hebben bezocht, stond de boeddhistische tempel ‘Wat Si Saket’ nog op ons lijstje, Vientianes oudste tempel. Omdat het boeddhisme in 1975 verboden werd wegens de opkomst van communisme (waarvan je overigens nog steeds vlaggen ziet hangen) en pas weer ‘legaal’ is sinds 1992 oogt ook deze tempel vervallen. Want de tussen 1819 en 1824 gebouwde tempel is dus heel wat jaar ‘onbereikbaar’ geweest. Na vandaag zo’n 10 km gelopen te hebben en alle hoogtepunten te hebben gezien waren we er wel een beetje klaar mee. Want ja, iedere tempel is net weer een beetje anders en op zijn eigen manier mooi, maar na 3 weken Azië beginnen ze toch allemaal wel een beetje op elkaar te lijken. Na 2 dagen Laos kunnen we concluderen dat Laos zowel overeenkomsten als verschillen heeft met Thailand. Niet heel verrassend natuurlijk. Het verkeer is hier beter geregeld dan in Thailand. Mensen houden zich aan de regels waardoor chaos voorkomen wordt. Ook is het hier een stuk rustiger, terwijl Vientiane wel de hoofdstad is. Het eten in Thailand was goedkoper en lekkerder. Ondanks het feit dat Laos dan weer meer bakerys heeft (één van die overgebleven Franse invloeden). De mensen hier zijn toeristen minder gewend. In deze 2 dagen zijn we al meerdere keren bekeken en besproken of aangesproken. Ook wordt hier, net als in Thailand, tegen de man gesproken wanneer man en vrouw samen zijn. En het regent hier nu al een hele tijd, maar dat kan ook toeval zijn. ’s Avonds aten we bij een Indiaas restaurant om de hoek waardoor we rollend naar huis konden. Ideaal.

Tip van de dag: stokbrood met La vache qui rit voor 1 euro kun je alleen in Laos krijgen.

Zondag 29 mei
Over deze dag valt niet heel veel spannends te melden. Het regende namelijk. Hard en lang. Toen het ’s middags droog was deden we een rondje door de stad en lunchten we in een gezellig restaurantje. Ook ontdekten we de eerste echte supermarkt zoals wij hem kennen inclusief brood, fruit en alcohol. ’s Avonds aten we in hetzelfde leuke restaurantje en namen we nog een kijkje op de nachtmarkt. Dit was alweer de laatste avond in Vientiane. We hebben zin om morgen door te gaan. Benieuwd wat Luang Prabang ons gaat brengen. Hopelijk wat meer.

Tip van de dag: dat men ons hier ‘big’ noemt, laten we maar betrekking hebben op onze lengte ipv onze omvang.

Maandag 30 mei
Omdat we ’s avonds om 18 uur opgehaald zouden worden door een pick-up die ons naar het station zou brengen, hadden we vandaag nog wat tijd in Vientiane te overbruggen. Omdat we alle must sees eigenlijk al wel gehad hebben, besloten we richting het winkelcentrum te lopen. Omdat hier voornamelijk kleding, tassen en cosmetica was te vinden, waren we snel uitgekeken. We besloten wat te eten bij een bakery en later wat te drinken en hangen in ons ‘stamkoffiehuisje’. Zo doodden we de tijd. Best een chill dagje dus. Om 18 uur zaten we klaar om opgehaald te worden. We bleken 3 kwartier geduld te moeten hebben. De pick-up rit was er één uit duizenden: we raceten van de rechterbaan naar de linker. Haalde Jan en alleman in, ook als dit niet verantwoord was, en reden zo’n 80 km per uur met een overvolle bak. Een enerverende rit dus. Aangekomen op het centraal station laadden we onze spullen in de sleeperbus. En wat bleek? Een bus met allemaal bedjes! Sebas had z’n bednummer (hihi) al snel gevonden waarna Lotte nog even zoekende was. Bleken we samen in zo’n smal en kort bedje te moeten liggen! Gezellig knus als je een koppel bent, een beetje close als je er samen met een Lao?, Laosser?, Laoot? moet liggen. Afijn. Met onze schoenen in een plastic tasje op het schoenenrek waren wij klaar voor de rit. Weer eens wat anders. Het beloofde diner bleef uit, waardoor we moesten teren op een zakje chips, een brioche broodje en wat nootjes die we onderweg nog konden scoren. Goed voor de lijn. En zo kwam er een einde aan deze maandag.

Tip van de dag: met een gordijn kun je een airco stoppen als je een beetje creatief bent.

Dinsdag 31 mei
Voor zover je goed kunt slapen in een bus, deden we dat. Met of zonder slaappillen. Echter maakte de hobbelige bergweg en het te kleine bed dit soms wel tot een uitdaging. Maar goed, we hebben het dus overleefd. Aangekomen op het centraal station splitte we een tuktuk met een Duits stel. Het hostel waar we verblijven bleek een hele bekende. Het is een groot, beetje partyachtig hostel met erg veel backpackers. Niet echt ons ding maar voor een paar nachten prima. Omdat het nog maar 7.30 uur was en we pas om 12.00 uur konden inchecken, spendeerden we de resterende 4 uurtjes in de hangmat die we besteedden aan wat slapen en lezen. ’s Middags gingen we op verkenningstocht door de stad. Of eigenlijk meer het dorp. Luang Prabang is een stuk kleiner dan we hadden verwacht. Terwijl het de op één na grootste stad is van Laos. Wel is er meer te doen in de omgeving. We scoorden een heerlijk stokbroodje met échte kip op een lokale markt en voelden ons net de koning en koningin zoveel aandacht als we kregen van de verkoopsters die ons allemaal hetzelfde broodje en fruitshake wilden aanbieden. Best grappig. We liepen langs de Mekong river die hier een stuk mooier is dan in Vientiane. Op de 4000 islands schijnt hij zelfs lichtblauw te zijn. Eigenlijk voor het eerst zagen we een stukje van die prachtige natuur in Azië met z’n vele palmbomen, bamboehuisjes, boten en vissers. Een beeld dat de afgelopen weken lang op zich heeft laten wachten maar nu dan toch werkelijk werd. We informeerden wat bij tourkantoortjes over mogelijke trekkingstochten. ’s Avonds aten we van een buffet: in één van de vele kleine straatjes staan er twee kramen vol met schalen eten. Je mag voor 15.000 kip (zo’n 1,50 euro) een kom volscheppen met wat je wilt. Vervolgens wordt dit in een wokpan nogmaals opgewarmd waarna je heerlijk kunt eten. Een enorm gewild systeem onder de toeristen zo bleek. We eindigden de dag met een nachtje over de nightmarket waar we wederom een nieuwe broek scoorden en whisky proefden. Moe als we zijn zullen we deze nacht heerlijk slapen.

Tip van de dag: hoe meer backpackers, hoe slechter de wifi. Logisch, maar irritant.

Woensdag 1 juni
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: vandaag was gaaf! Na een stevig pancake ontbijt en een rustig bakkie koffie scoorden we nog even een lunch en trokken we (helaas wederom) de bank leeg met miljoenen kippen (dat is hier de munteenheid; kip). We boekten een tour voor morgen en regelden een taxibusje dat ons naar de ‘Kuang Si watervallen’ bracht, 30 km verderop. Eén van de ‘must sees’ als je in Luang Prabang bent. Na een driekwartier durende rit arriveerden we op een heel toeristische plek. Er moest entreegeld betaald worden en het barstte van de mensen. De watervallen waren mooi, maar de drukte overschaduwde het geheel. We kregen het advies om een ‘gate’ te passeren waar je eigenlijk niet mocht komen. Wanneer je dit pad toch nam, kwam je bij een heel mooi en rustgevend stukje van de watervallen uit waar je ook kon zwemmen. Samen met een Argentijnse jongen die we in de bus hadden ontmoet besloten we de stoute schoenen aan te trekken. De route was niet de makkelijkste, maar onze moeite werd dubbel en dwars beloond. Wat een enorme gave plek! Hier halen de tropische zwembaden in Nederland hun inspiratie vandaan. Echt een adembenemend mooie plek om te zwemmen, midden in de natuur, zonder andere toeristen. Voor ons beiden de mooiste watervallen die we tot u toe hebben gezien. Dit was weer precies zo’n ‘wauw’ moment wat we al even een tijdje hadden gemist. ’s Avonds aten we weer van het buffet waar onze ogen groter bleken dan onze maag. We sloten de dag af met een gin tonic in de erker van een knus restaurantje. Perfect.

Tip van de dag: verboden betekent niet altijd dat je het beter niet kunt doen.

Donderdag 2 juni
Na een nacht slecht geslapen te hebben door het eten van iets verkeerds door Lotte de vorige dag (de details achterwege gelaten), werden we om half 9 opgehaald door Honda, onze tourguide van vandaag. Al snel bleken we de enige gegadigden te zijn. Een privétourtje dus. We reden een half uurtje waarna we werden gedropt bij het startpunt van onze 3 uur durende hike. De omgeving die bestond uit bergen, plantages, werkende mensen op het land en jungle was werkelijk waar prachtig. De temperatuur en de felle zon maakten dat de tocht best heel zwaar was. Hiken in Azië is een ander verhaal dan hiken in Nieuw-Zeeland. We liepen door bergdorpjes die nog steeds door tientallen families worden bewoond. In één van de dorpen, Hmong village genaamd, wonen zowel Hmong people als Khmer people en Lao people. Voor zover we het goed begrepen hebben zijn die groepen een beetje te vergelijken met verschillende religies en/of levenswijzen. De Hmong people slapen op de grond en leven op de ‘begane grond’ van hun woning. Dit omdat zij vaak in de bergen wonen waar de wind bovenin het huis zorgt voor kou. Khmer people daarentegen slapen op de eerste verdieping. In de dorpen waar deze groepen samenwonen valt aan de soort woning op te merken tot welke groep de familie behoort. In Laos is onderwijs niet gratis. Per maand moeten ouders 40.000 kip (iets meer dan 4 euro), per kind betalen. Dit heeft als gevolg dat de kinderen uit de armste families niet naar school kunnen. We bezochten het schooltje in de Hmong village. Een gebouw bestaande uit 3 klaslokalen. Er zijn in totaal dus ook maar 3 leerkrachten. Per lokaal krijgen zo’n 30 kinderen les. Toen wij het schooltje bezochten, eind van de morgen, waren de lessen al afgelopen. ’s Middags helpen de kinderen hun ouders met het werk op het land. Dit gebeurt al vanaf je 6e verjaardag. Ook in het weekend helpen de kinderen mee. Na een zware tocht waarvan het laatste stuk ons echt midden door de jungle leidde en veel obstakels bevatte (onze tocht door de Catlins in Nieuw-Zeeland was er niets bij), bereikten we de Taed Si watervallen. Door de prachtervaring die we gisteren op hebben gedaan bij Kuang Si, vielen deze watervallen eigenlijk wat tegen. We lunchten met Noodlesoup (het klinkt vast heel verwend, maar de noodles en rijst beginnen zo’n langzamerhand een beetje onze neus uit te komen) en spotten een baby Gibbon in een boom. Een super cute aapje. We maakten ons klaar voor het laatste deel van onze tour: kajakken! Ondanks het feit dat we dit beiden al honderd duuzend keer gedaan hebben, zal roeien door een Aziatisch landschap vast weer een andere ervaring zijn. Met het zien van vissers in het water, waterbuffels watertrappelend langs de kant, olifanten naast de rivier, onweer dat ons op de hielen zat en een heel behulpzaam maar ietwat té enthousiast jongetje dat onze boot inclusief al onze spullen en wijzelf deed kapseizen, bleek dit inderdaad het geval. Na zo’n anderhalf uur hadden we het eigenlijk wel zo’n beetje gehad. We waren moe, leeg en onze spieren voelden aan als slappe noodleslierten. Met de tanden op elkaar bereikten we na zo’n 2 a 2,5 uur het eindpunt. Yes. Doodmoe kwamen we aan bij het hostel waar een douche ons van ons vuile gevoel afhielp. We lieten het buffet vanavond even voor wat het was en strandden bij een restaurantje waar we een veilige burger aten. Ons toetje bestond uit een lekkernij van de bakery. Gewoon, omdat we vonden dat we dat hadden verdiend. En toen restte ons nog maar één ding: slapen! Heel lang hopelijk, en lekker.

Tip van de dag: Nederland is rijk, goed georganiseerd, schoon, veilig en fijn. En wij zijn bevoorrecht in dit land geboren te zijn.

Vrijdag 3 juni
De wekker, 5:00 uur. Wat? Ja, 5 uur. Ons eerdere, mislukte plan van woensdagochtend om om 5 uur op te staan werd vandaag herkanst. En jawel, het lukte. Maar waarom in hemelsnaam? In Luang Prabang lopen de monniken iedere ochtend om 5.30 uur in een rij door de stad. Langs de kant van de weg zitten de locals met voedsel, voornamelijk rijst. De monniken dragen een soort schaal bij zich waar iedere local een handje vol voedsel in legt. De monniken leven hier van de giften van de bevolking. Dit gebeurt in een heel concrete vorm. Omdat onze nuchtere magen de gegrilde ratten, gespieste kikkers, dode kippen een insecten nog niet aankonden, liepen we vervolgens het rondje over de lokale markt in een recordtempo. Omdat we nog tot 7 uur moesten wachten voor ons ontbijt in het hostel, besloten we ons bed maar terug in te duiken. Heerlijk. Verder deden we vandaag rustig aan: we haalden ons visum voor Vietnam op bij het consulaat, scoorden een lunch en beklommen de berg waarop de tempel ‘That Phousy’ staan. Hier hadden we een prachtig zicht over de stad. ’s Avonds aten en dronken we wat in een Aussie bar, terwijl we naar de halve finale van de Roland Garros keken waar Kiki haar partij tegen Williams verloor. In de stortende regen scoorden we nog wat voedsel voor tijdens onze reis morgen. Vannacht ons laatste nachtje in Luang Prabang.

Tip van de dag: klimmen over een dicht, hoog hostelhek op slippers is no problem.

Zaterdag 4 juni
Vandaag gaan we maar weer eens verder. De laatste lange busreis in Laos. Andere backpackers doen deze rit in 4x maar omdat wij niet hoeven te “tuben” (bier drinken in een autoband drijvend op de rivier) in Vang Vieng (meer is daar niet te doen), we Vientiane al gezien hebben en we besluiten dat Pakse of Pakze of Pakxe niet de moeite waard is doen we dit in 1x. Verwachting: 24 uur onderweg. Na ons ontbijtje om 7 uur; eitje en bananen pannenkoek, gaan we de tuktuk in. De bus staat al te wachten dus nadat de tuktukdriver ons ticket heeft overhandigd gaan we de bus is. Stoelen zijn stuk en kunnen alleen plat en het noodluik lekt (kan hij in ieder geval wel open) dus als we zien dat er ruimte over is verplaatsten we naar achteren. Next stop: Vientiane. De weg is zeg maar bochtig, 10 uur lang Alp d’Huez op en af. Diep respect (hadden we natuurlijk al) voor de mensen die hier geld voor hebben opgehaald. Elke bocht en inhaalmanoeuvre in deze rit leek qua toeters op bocht 7 (de Nederlandse bocht). Max kan van dit inhalen nog wat leren. Maar we hebben het overleefd. De overstap ging vlotter dan gedacht: we hebben de tickets als de bliksem gekocht en we liggen nog niet eens goed of we vertrekken al om vervolgens 10 min later een half uur stil te staan. Het bed is helaas te krap en nog smaller dan het vorige bed waardoor Sebas half in het gangpad ligt, Lotte in de stangen voor het raam hangt en we dan nog tegen elkaar aanliggen. Wel weer gezellig en geluk dat we samen reizen anders word je hier gewoon gekoppeld (dips op dit idee voor een suf zaterdagavond RTL tv programma). Na een slaappil en wat muziek komt Klaas toch op bezoek en worden we zondag wakker in Pakse of Pakze of Pakxe.. to be continued..

Tip van de dag: 4 stokbroden 2 dagen lang meeslepen.. goed idee als je van taai stokbrood houdt.

Zondag 5 juni
Pakse of Pak… je snapt het al. We mogen overstappen in de volgende bus, de laatste voor vandaag. Het is inmiddels 7 uur. Ons ticket voldoet, anderen moeten praten als Brugmann maar mogen uiteindelijk mee. Na de ATM nog een keer leeg getrokken te hebben (op Don Det is er geen) gaan we. Althans op z’n Laos. Dus pas een uur later gaan we de bus in en na 5 stops in 10 min tijd zijn we echt op weg. Deze bus zou het nog niet waard zijn als laatste discobus te rijden met Pinksteren, maar zoals alles hier; hij doet het nog dus waarom vervangen? Halverwege doet de chauffeur nog even boodschappen voor het avondeten en wordt er een brommer het gangpad in gereden. Vervolgens komen we aan bij het dorp waar onze veerboot wacht. Overvol van alle backpackers wordt dit houten vissersbootje naar Don Det gevaren. We stappen uit op het strand en lopen een half uur naar onze bungalow waar Mr. Tho ons staat op te wachten. Het is niet veel, maar een hangmat, een drankje en eten is genoeg om deze twee reizigers te vermaken de komende 2 dagen. De rest van de dag deden we dan ook nagenoeg niets. Althans, op wat eten, drinken en lezen na. Toen we ’s avonds op restaurantjesontdekkingstocht gingen, bleek het eiland op het moment erg leeg. Af en toe zat er een backpacker aan een tafeltje in één van de restaurantjes maar deze waren op 1 hand te tellen. Verder is het eiland niet heel groot en best wel vies. Inmiddels hebben we al vaak genoeg ervaren dat je alles in Azië moet meten met Aziatische maatstaven. Oftewel: wordt er aangegeven dat het hostel schoon is, dan is het niet vies. Wordt er gezegd dat het strand heel chill is, dan is het oke, maar zeker geen Bounty strand en is het warm, dan is het bloed verziekend heet. En oja, no spicy is hier heet. Zo leer je met 2 maten meten. ’s Avonds vielen we vrij op tijd onder de klamboe en met ventilator in slaap op Don Det.

Tip van de dag: in het zuiden van Laos komt de malariamug voor. Daarom slikken we malariapillen. Maar er komen hier ook genoeg ‘gewone’ muggen voor. Ga je dus uit eten aan het water in een korte broek en op slippers? Vergeet dan niet te deeten! (Echt heel dom).

Maandag 6 juni
Omdat het relaxen gisteren zo bevallen is en de omgeving op Don Det zich hier uitstekend voor leent, hebben we besloten nog een hele dag lekker niks te doen. Op het gemakje ontbijten, beetje lezen, wat plannen maken voor Vietnam, een Samosa scoren als lunch (een typical Lao snack bestaande uit deeg met een vulling. Dit kan uiteenlopen van zoet fruit, tot vlees. Eigenlijk een soort loempia maar dan net even anders), een rondje lopen over het eiland, weer lekker hangen en eten bij een Indiaas restaurant wat echt voortreffelijk was. Een heerlijke dag dus. Morgen is het uit met het gelanterfant en gaan we weer even iets ondernemen. Want die zonsondergang die we vanavond hebben gemist willen we morgen toch echt alsnog wel spotten! En oja, Sebas had het vandaag aan de stok met Ed, een rode, jonge kater (menigeen snapt waarom dit een Ed is. Zijn broertje zonder staart: Ted, loopt hier trouwens ook rond). Ed wilde graag ín onze bungalow, Sebas wilde dit niet. En zo ging dit een tijdje door. Haha.

Tip van de dag: een hangmat kun je ook in je tuin hangen. Of in je woonkamer.

Dinsdag 7 juni
Onze laatste dag in Laos zouden we, zoals gezegd, actiever invullen dan de afgelopen dagen. Zo huurden we een fietsje (met de nadruk op je) voor een euro en reden we richting de ‘Li Phi’ watervallen. Een tochtje van zo’n 5 km. We reden door puur Lao landschap: los lopende koeien, buffels, zwijnen, kippen en ga zo maar door. En over een heel hobbelige, on-geasfalteerde weg. Halverwege moesten we een brug over die het eiland Don Det met Don Khon verbindt. We betaalden de nodige kosten voor het betreden van Don Khon incl. het entreegeld voor de watervallen. Cambodja zagen we nu letterlijk aan de overkant liggen. Op Don Khon vervolgden we onze weg. Dit eiland dat ook onderdeel is van de 4000 islands is een stuk minder toeristisch dan Don Det. Op Don Khon wonen echt alleen maar locals en zie je een hoop ‘dagjestoeristen’. De watervallen overtroffen onze verwachtingen. Want na de waterval in Luang Prabang, zo dachten we, kan het alleen maar tegenvallen. Hij was inderdaad een stuk minder mooi, maar zeker niet minder indrukwekkend. Deze waterval, die de grootste van Zuid-Oost Azië blijkt te zijn, is een stuk woester en breder dan die in Luang Prabang. Het enorme watergeweld is heftig om te zien. We brachten vervolgens een bezoekje aan het strand, maar door de sterke stroming van de Mekong river kon je hier niet zwemmen. We dronken en aten wat bij het nabij gelegen restaurantje en reden nog een rondje over de rest van het eiland. De naderende donkere lucht voorspelde namelijk niet veel goeds, waardoor we besloten geen dolfijnen te gaan spotten. Terug in het dorp hingen we nog wat in onze hangmat. ’s Avonds aten we opnieuw bij onze favo Indiër. En toen brak de hemel open: regen, regen en nog eens regen. Onweer was trouwens ook goed vertegenwoordigd. Er werd als snel duidelijk hoe goed (of eigenlijk hoe slecht) de staat van de huizen is. Zo moesten we in het restaurantje meerdere keren verplaatsen om niet nat te worden. Het leek er namelijk niet op dat het dak het heel lang ging volhouden. De 2 km lange terugweg naar onze bungalow was er één om snel te vergeten. Op de fiets (waarom lopen als je de hele dag een fiets tot je beschikking hebt?), met 1 zaklamp, door de blubber, zonder straatlantaarns, in de regen en in het onweer. Maar we hebben het gered. ’s Avonds viel plots de stroom uit waardoor het plaatsen van een nieuw reisverslag over Laos even moet wachten tot morgen. Hopelijk is onze bungalow sterk genoeg en worden we morgen aan de goede kant van de rivier wakker.

Tip van de dag: straatlantaarns. Wie heeft er nog één liggen? Kunnen ze hier op Don Det goed gebruiken.