Last part in New-Zealand: Ashburton en Christchurch

Woensdag 4 mei
De sunrise viel vanmorgen in het water. Letterlijk. En ook in de mist. Maar… we kregen er in de loop van de ochtend een prachtige regenboog voor terug! Ons Weetbix ontbijtje ruilden we om voor een ‘Oat ontbijt’. Zo’n zakje met van die graanachtige korrels die je alleen eet als je een échte, échte backpacker bent en geen ruimte in je tas hebt voor een fatsoenlijk ontbijt. We hadden de oatzakjes in het YHA in Auckland op de kop getikt (free food!) en wilden ze toch minstens 1x uitgeprobeerd hebben. Gewoon om onszelf ook even een échte backpacker te voelen. Deze verandering bleek een slecht idee. Smerig dat het was! Ode aan de Weetbix. We reden via Tekapo naar Geraldine, waar we een nieuwe skydive hoopten te boeken. Helaas, de enige mogelijkheid was nu Ashburton nog. In Ashburton (dat net even groter is dan al die gehuchtjes waar we steeds doorheen rijden) bleek de info uit de Lonely Planet wel te kloppen: we kunnen hier inderdaad skydiven. We hebben dus gelijk maar voor morgen geboekt. Hopelijk zijn de weergoden ons dit keer beter gezind. We plaatsten een nieuw reisverslag en foto’s en reden richting Hakatere, waar we op weer een prima plekje aan de Pacific Ocean overnachten. Onze voedselvoorraad begint wat karig te worden nu we nog maar een paar dagen in Nieuw-Zeeland zijn. De avondmaaltijd bestond dus enkel uit rijst, een uit en een paprika. Ach, goed voor de lijn.

Tip van de dag: een Spark simkaart is waardeloos. Zet er 20 dollar tegoed op, gebruik het niet en het is na 6 weken ‘gone’.

Donderdag 5 mei
Dat we naast de Pacific Ocean staan, werd vannacht nog even duidelijk gemaakt. De wind zorgde ervoor dat ons autootje flink heen en weer werd geschut. Met als gevolg dat we niet heel lekker geslapen hebben. Toch gaat de wekker op tijd, want vandaag staat onze 2e poging skydiven gepland. De lucht zit potdicht, maar de wind is inmiddels wel gaan liggen. Om 9 uur zitten we klaar in de auto en bellen we met het skydivecentre om te horen of onze sprong om 10 uur door kan gaan. Helaas, teveel bewolking. Hadden we natuurlijk al een beetje rekening mee gehouden, maar toch voelt het als een teleurstelling. Om 11 uur moeten we opnieuw bellen. En ondertussen duimen we dat de lucht open trekt. Maar ook dan is het nog te bewolkt om te kunnen springen. Nog een allerlaatste poging voor deze dag is weer 2 uur later, om 1 uur. Mocht het dan door gaan, springen we uiterlijk om 3 uur. Anders wordt het weer een dag uitgesteld. We vullen onze tijd met een beetje struinen door, en koffie drinken in de ‘stad’. En jawel, iets voor enen krijgen we het lang verwachte bericht: we kunnen springen! We racen naar het vliegveldje waar we in een loods belandden en welkom worden geheten door (Bob Mar)Ly. Na het invullen van een formulier betalen we. Teveel. Er moet een bedrag terug worden gestort, maar in plaats daarvan wordt er nogmaals een bedrag afgeschreven. Bob lijkt onder invloed of anders z’n dag niet te hebben. Hij belooft ons na het springen het teveel betaalde bedrag alsnog terug te geven als hij het benodigde pasje er voor heeft. Hm. De tassen kunnen we bij hem achter laten. Yeah, right. Wat dacht je zelf? Als hij met onze spullen en de parachutes net zo omgaat als met ons geld, zijn we straks bestolen en morsdood. Onze tassen komen dus veilig in de auto te liggen. We maken vervolgens kennis met onze springinstructeurs, die gelukkig geen Bob heten. We worden in een pak en gordel gehesen en krijgen de nodige instructies. Belangrijkste om te onthouden: like a banana. Met het hoofd omhoog en de voeten tegen elkaar een beetje omhoog. Like a banana dus. Met z’n 4en + de piloot bestijgen we het mini vliegtuigje. Sebas + instructeur zitten achterin, Lotte + instructeur achterste voren voorin want zij springt als eerste (ze is bang dat ze niet meer durft wanneer ze Sebas ter aarde ziet vallen). We vliegen zo’n 15 minuten en genieten van het uitzicht voordat we op 12.000 ft (3,5 km) hoogte zijn. Dan is het moment daar: voeten uit het vliegtuig, armen gekruist, hoofd omhoog en naar achteren en jezelf overgeven. Al draaiend en koprollend stort Lotte naar beneden. De adrenaline kick die je daarvan krijgt is onbeschrijfelijk. Sebas zit op de rand en bedenkt zich dat hij het vliegtuig uit gaat vallen als hij niet oppast. Vervolgens realiseert hij zich dat dit eigenlijk de bedoeling is. Overgeven dus. Tijdens het vallen bedenk je niet gelijk wat er gaande is en duurt het even voor je van de omgeving kunt genieten. Terwijl Sebas valt, ziet hij Lotte’s parachute open klappen. Terwijl Lotte inmiddels in de lucht vliegt en haar instructeur wat achtbaan capriolen uithaalt ziet ze Sebas vallen. En plop, ook zijn parachute klapt open. Yes. Dan is het alleen nog maar genieten. Van het feit dat je in de lucht hangt, de omgeving prachtig is en je een 45 seconden durende vrije val hebt gemaakt. Awesome. Tijdens het landen rest ons één taak: voetjes omhoog. Om de beurt schuiven we het grasveld op, waar we worden opgewacht door een derde instructeur. Yeah, we did it! Een bizarre, super gave ervaring die we niet hadden willen missen. Het lange, onzekere wachten is beloond. En eigenlijk, realiseren we ons dat het wachten en de spanning vooraf misschien nog wel slopender zijn dan de sprong zelf. Want het achtbaangevoel in je buik (waarvan Lotte bang was dat het zo hevig zou zijn dat ze het niet zou kunnen houden) bleef uit. En ook het vallen op zich was vooral gaaf i.p.v. eng. Kortom, een zeer geslaagde ervaring die gevierd moest worden met een lekkere burger. Dat hadden we na zo’n fysieke inspanning van 45 seconden wel verdiend. Hihi.

Tip van de dag: een koekenpan is na 6 weken kamperen en afwassen met koud water geen koekenpan meer, maar een aangekoekte pan. Getver, wat een smering ding.

Vrijdag 6 mei
We nemen ’s ochtends de tijd en rijden rond een uurtje of 11 richting Ashburton waar we de tank nog een keer vol gooien (dat ding slurpt benzine, niet normaal). Vervolgens rijden we richting Christchurch. Aan het tegemoet komende verkeer, dat er normaal nauwelijks is, merk je dat we richting een grote stad gaan. In plaats van de stad in, rijden we om de stad heen aangezien we vandaag Riverlands Holidaypark in Kaiapoi (iets ten noorden van Christchurch) pakken om nog een keer te wassen en te douchen voordat we maandag het vliegtuig in gaan. Dat is dus ook onze middagactiviteit. Ook pakken we de backpack alvast een beetje in. Morgen gaan we nog een dagje de stad in.

Tip van de dag: vaste-plaats-kampeerders zijn erg gehecht aan hun stukje grasveld. Ga er niet te dicht in de buurt staan, want je hebt het gelijk gedaan.

Zaterdag 7 mei
Zoals gezegd vandaag nog een dagje het stadsleven in. Christchurch is na Auckland de grootste stad van Nieuw-Zeeland. Echter is de stad na de aardbevingen in 2010 en 2011 wel erg veranderd, aldus onze LP. Het zonnetje doet ’s ochtends al vrij snel z’n werk, dus dit belooft een mooie dag te worden. Aangekomen in de stad blijkt het vinden van een parkeerplek vrij easy. Grote stukken kale vlakte (dat voorheen allemaal bebouwd was) liggen verspreid door de stad die fungeren als carpark. Het valt al snel op dat de gevolgen van de aardbevingen nog steeds goed zichtbaar zijn. Ondanks dat de laatste 5 jaar geleden plaats vond, staat het merendeel van de grote gebouwen leeg en in de steigers. De kathedraal staat er zelfs nog half ingestort bij en de toren die er voorheen naast stond is helemaal weg. Hoe verder we de stad inlopen, hoe meer deze gebeurtenis het stadse leven overschaduwt. Op een grote, net aangelegde speeltuin na, is het niet gezellig. Een plein met terrasjes ontbreekt en ook zijn er weinig leuke winkeltjes. Ook het vinden van een geschikt restaurantje voor vanavond (ja, pa en ma van Rijn vonden het tijd worden dat we na 15 weken eens een keer uit eten gaan. Bedankt!) blijkt het nodige zoekwerk te vereisen. Kortom, een stad in puin bezig met de wederopbouw die zo te zien maar langzaam op gang komt. Een triest en bizar gezicht. We lunchen met een heerlijke souvlaki en genieten ’s middags nog even van het zonnetje in de Botanic Garden. Eind van de middag gaan we richting de Rockpool bar, waar we echt heerlijk eten. Het biertje/wijntje is een ware streling voor de tong, net als het hoofdgerecht waar Sebas intens van geniet. Maar voor Lotte is het toetje een moment van genot: ‘baked blue berry cheesecake’ en ‘abricot crumble’. We slapen vannacht in Motukarara op camping Waihora park Domain. Ondanks het tegenvallen van de stad was dit weer een zeer geslaagde dag.

Tip van de dag: een paar kilootjes gewichtsverlies kun je er gewoon in 1 dag weer aan eten. Snik.

Zondag 8 mei
Migraine. Geen leuk begin van de dag. Gelukkig hebben we niet zo veel gepland vandaag. Omdat het in de loop van de ochtend beter gaat met Sebas z’n hoofd, besluiten we toch een kijkje te nemen op de Sunday Market in Riccarton, een wijk in Christchurch. De markt bestaat uit 300 verschillende kraampjes van tweedehands rommel tot gloednieuw spul. Ook zijn er tal van Street food kraampjes te vinden en is er in een grasveld plek om te chillen onder het genot van live muziek. Een hoop gezelligheid zo op de zondagmorgen. Nadat we voor de laatste keer een eitje hebben gebakken achter in de auto midden op straat, brengen we de middag in een park door in het centrum van Christchurch. Het voelt vandaag net als gisteren een beetje als een lentedag: een zonnetje, een lekker temperatuurtje en zonder jas of vest rond kunnen lopen. Dat dat nog zou gebeuren zo in november (het is hier nu herfst, vergelijkbaar met november in Nederland) hadden we niet meer verwacht. In tegenstelling tot ons eerdere plan keren we aan het einde van de middag terug naar het Holidaypark in Kaiapoi in plaats van de camping van gisteren, zodat we nog een keer kunnen douchen en de campervan even een goede opruimbeurt kunnen geven. Ons laatste campingmaal smaakt weer prima. Goh, die pasta zullen we nog missen daar in Azië ;)

Tip van de dag: als je dan iets laat vallen kan het maar beter de laatste dag zijn en iets dat je anders in je backpack had mee moeten zeulen. Sorry, koffiefilterding.

Maandag 9 mei
Ontbijten, laatste spullen opbergen in de tas, afwassen, auto opruimen en naar de car rental om onze campervan in te leveren. Wat een enthousiasme, we zijn te vroeg! Koffietje drinken dan maar. Auto inleveren en met de shuttlebus naar het vliegveld. Wederom te vroeg. Wachten. Inchecken. Of we een ticket hebben waarop duidelijk wordt waar en wanneer we Thailand weer uit gaan? Nee. Dat dat voor Nieuw-Zeeland nodig wisten we, Thailand niet. We vertellen onze snel bedachte planning. Jammer, daar trapt ze niet in. Ze gaat het even navragen. Ja, het is een probleem dat we nog geen ticket hebben. Ticket boeken dus. Met de bus van Nong Khai naar Vientiane in Laos. Gelukkig hadden we al wat vooronderzoek gedaan naar de makkelijkste grensovergangen. Opnieuw inchecken. Gelukt. Weer wachten. Bagage controle, douane en weer wachten. Naar de gate en boarden. We vliegen om 15.55 uur met Emirates. Eerst van Christchurch naar Sydney waar we een tussenstop maken. Vervolgens naar Bangkok. We genieten van het prima eten en de alcohol. Whisky en rode wijn. Gewoon omdat het kan (eigenlijk omdat het all inclusive is). De douane in Thailand is een stuk soepeler dan die in Nieuw-Zeeland en Australië. Niks geen wandelschoenen checken en houten voorwerpen inspecteren. Vind je zelf dat je iets aan te geven hebt? Dan neem je het rechter poortje. Anders het linker. Basta. We pinnen gelijk even wat Baht (en betalen 5 euro extra om überhaupt te kunnen pinnen) en belanden rond 2.30 uur op de grond op de vloer van de airport in Bangkok waar we nog zo’n 7 nachtelijke uurtje door moeten zien te brengen.

Tip van de dag: ga je Thailand ooit weer een keer uit? Zorg dat je het kunt laten zien voor je er in gaat!