The Ghan, Alice Springs and the Outback
2 maart 2016 - Alice Springs, Australië
Zondag 21 februari
De laatste nacht en ons laatste ontbijt in Adelaide. Voor 9.30 uur moesten we uitgecheckt zijn, dus vroeg op en nog even een douche meepakken. Het ontbijt bestond dit keer uit kwark en mueslirepen. Met backpack en al een stukkie lopen richting het station van waar de trein ‘The Ghan’ vertrekt. Dit stukkie bleek nog best een stuk. Om 10.30 uur kwamen we na een uurtje lopen in de zon, doorweekt aan op het station. Tijdens het inchecken bleken we beiden een backpack van rond de 20 kg op onze rug te hebben (tel daar de dagrugzak, een tas met voedsel en een kussen/deken bij op). Dat voel je toch wel. De treinreis die volgde was gaaf! We reden door dorpen, savanne landschappen en zoutvlaktes. Heel af en toe een voorbij hupsende kangaroo of een emoe. Onder het genot van deze prachtige uitzichten, een muziekje, een boekje, een broodje, koekjes, snoepjes en nog meer koekjes ging de tijd behoorlijk rap. Inmiddels is het donker buiten en liggen veel mensen al voor pampus. De stoelen zijn best relax dus hopelijk worden we morgen als herboren wakker. We zullen zien.
Tip van de dag: wil je je (al eerder - of net gebruikte) injectienaald kwijt? Geen probleem, daar hebben ze overal in Aussie gewoon prullenbakjes voor in ‘the bathrooms’.
Maandag 22 februari
Herboren zijn we niet, wakker wel. En we hebben eigenlijk best prima geslapen. Hoera. Om 6.30 uur mochten we de trein uit om de sunrise te kunnen zien. Een prachtig gezicht. En wat gaat dat snel! Binnen drie kwartier stond de zon al ver boven de horizon. Het is ook gelijk duidelijk dat we in de outback zitten want het is al behoorlijk warm. Halverwege de middag arriveerden we in Alice Springs. Met 42 graden Celsius op de meter best even een schok! Gelukkig hoefden we maar een klein stukje naar ons hostel te lopen waar we wederom zeiknat aankwamen. Omdat we morgen voor een driedaagse tour door de outback vertrekken, moesten we weer even wat boodschappen doen, ons ticket bevestigen en de tassen herpakken. Dat laatste blijft een terugkerend ding en zijn we nog laaaang niet zat (wel!) Een aantal dingen vallen op tijdens ons rondje door de stad: het is hier bloedje heet, er is weinig te beleven, veel winkels zijn midden op de dag gesloten en er hangen een hoop donker gekleurde zwervers rond. En hadden we al gezegd dat het hier heet is?! Voor de eerste keer tijdens onze Australië reis hebben we het gevoel extra waakzaam te moeten zijn. Ook zijn we nog niet eerder nagekeken of nageroepen. Misschien komen we er van de week achter waarom Alice Springs erbij ligt zoals het erbij ligt. Een klein beetje op tijd duiken we ons bed in. Morgen om 4.15 uur de wekker.
Tip van de dag: ga niet in de winter vanuit een Europees land rechtstreeks naar Alice Springs. Die shock kom je waarschijnlijk niet te boven. Oja, hardlopen is hier ook af te raden.
Dinsdag 23 februari
Om 5.20 uur werden we opgehaald door onze tourguide Bailey van ‘The Rocktour’. Vanuit Alice Springs moesten we zo’n 500 km afleggen om midden in ‘the Red Centre’ te arriveren waar onze trip zou plaats vinden. Onderweg hebben we alvast wat mooie views meegepakt en het vliegveld bezocht waar we de overige mensen uit onze groep oppikten. 20 man in totaal, een mooi clubje Aziaten, mensen uit de US, de UK, Duitsers, een Canadees, Australiërs en ons Nederlanders. Ons eerste ‘wauw-moment’ was Mount Connor, door de locals ook wel ‘Fuluru’ genoemd (een fake versie van Uluru). Na de lunch bezochten we het Uluru-Kata Tjuta National Park (ook wel Ayers Rock genoemd) met het Aboriginal Centre. Hier werd een impressie gegeven van deze bijzondere leefgroep en hun leefwijze, ook wel ‘Tjukurpa’ genaamd. Als tegemoetkoming voor het uitmoorden van de Aboriginals door de westerlingen 200 jaar geleden, krijgt men nu een soort uitkering en wordt door de regering steeds meer land terug gegeven. Er wordt wat verdiend door de kunst die voornamelijk de vrouwen maken. De dubbele kant aan het verhaal is dat het inmiddels voornamelijk om het toerisme lijkt te gaan. Er wordt op deze manier veel geld verdiend. Echter kunnen de Aboriginals ook besluiten om zich af te keren van hun stam en deel te nemen aan de maatschappij. Dit zijn waarschijnlijk de mensen die we in Alice Springs en omgeving hebben zien rondhangen. Vaak komen deze mensen als een soort zwervers op straat terecht. Uluru bestaat uit 1 stuk steen dat een omtrek heeft van 9,4 km en 348 meter boven het aardoppervlak uitsteekt. Deze rots is ontstaan door het samen persen van lagen zand die ooit in een kuil waren opgestapeld maar door trillingen verticaal zijn komen te liggen. De steen is dus als het ware gekanteld waardoor hij nog 6,3 km onder de grond doorloopt. Een heel bijzonder fenomeen. De eerste walk rond Uluru hebben we zonder gids afgelegd. Tijdens de 2e walk heeft hij ons meegenomen naar een aantal bijzondere plekken op de route en ons hier de nodige info over gegeven. Erg interessant. Minder interessant maar helaas o zo waar waren de vliegen! Dood normale vliegen. Geen 10 of 100 maar duizenden. Heeeeel vervelend. Eigenwijs als we zijn hadden we ervoor gekozen geen hoofdnet maar een Buff aan te schaffen. Een soort sjaal die je op verschillende manieren kunt dragen. Veel hipper. Nou, reken maar dat we alle mogelijke draag opties gehad hebben: om onze nek, om onze mond, om mond en neus, om hoofd, als muts en omdat die beesten echt óveral inkropen op een gegeven moment maar om ons hele hoofd. Vervolgens reden we naar de zogenaamde ‘Sunset Viewing Area’ waar we Uluru bij zonsondergang zouden zien onder het genot van een bord noodles. Wanneer je geluk hebt en de lucht een beetje meewerkt, kun je de verandering van het licht dat de rots in de meest uiteenlopende kleuren doet uitkomen bewonderen. Echter was het geluk even niet aan onze kant en was het behoorlijk bewolkt. Ook mochten we nog even genieten van een onweerbui. Jammer, maar morgen proberen we het gewoon weer met een sunrise. Rijdend in de partybus arriveerden we op de campground. Doordat het weer nog steeds niet helemaal deed wat we graag wilden hebben we deze eerste nacht in een swag doorgebracht in een hutje i.p.v. in de buitenlucht. Morgen gaan we voor de echte ‘sleeping in a swag under the stars’ ervaring.
Tip van de dag: wil je een nacht in de buitenlucht slapen maar vrees je nog beetje voor al het gedierte? Neem eerst een douche in gezelschap van een flinke spin. Still alive? You can do it!
Woensdag 24 februari
De wekker om 4.30, opstaan om 5.00 en vertrekken om 5.30. Een strakke planning. Ontbijt onder het genot van een sunrise bij Uluru. En écht, voor ons beiden de mooiste die we (tot nu toe) ooit hebben gezien. Wat was dit prachtig. Het Lion King muziekje op de achtergrond vanuit de bus maakte het echt helemaal af. Vandaag stond een walk door het Kata Tjuta gebergte (The Olgas) op het programma. Een walk van zo’n 2,5 uur. Omdat we hier rond half 8 al mee begonnen was het nog niet zo absurd heet. De wolken en de wind zorgden voor een heerlijk wandeling weertje. Uiteraard duurde dit niet heel lang. Al snel was de outback weer hoe hij hoort te zijn, heet. De wandeling was wederom prachtig. In tegenstelling tot het 35 km verderop liggende Uluru bestaat deze rotsenpartij niet uit 1 steen, maar uit meerde hoofden (in Aboriginal taal ‘Kata Tjuta’). De 36 rotskoepels zijn verspreid over 35 km2. De Aboriginal stammen beschouwen zowel Kata Tjuta als Uluru als heilig land. Na de lunch bezochten we ‘Fuluru’ (Mount Connor) nog een keer. Aan het einde van de middag zouden we al op de campsite aankomen zodat we genoeg tijd hadden om een Australisch diner voor te bereiden. Hier was hout voor nodig. Veel hout. Gezamenlijk bij elkaar gesprokkeld en van de bomen afgetrokken. In die hitte best ff een klus. Na een duik in het zwembad werd het kampvuur aangestoken en de maaltijd bereid. De mannen het vuur, de vrouwen het eten. Het gebeurde gewoon. Bleh, wat traditioneel. Rijst, groenten, patatoes, en typisch Australisch bierbrood. Heerlijk. De rest van de avonden voerden we gesprekken met elkaar zittende op een swag rond het kampvuur, speelden we spelletjes en spotten we 2 wilde dingo’s. De nacht was een bijzondere. Inderdaad degene waar we gisteren ook al op hoopten. Oner de sterren (niet heel veel, want het was volle maan, maar ze waren er), naast het kampvuur, in een swag. Een swag is overigens een soort slaapzak maar dan met een dun matrasje er in en van steviger materiaal. Je gaat hier met je slaapzak in liggen en geniet van het buiten zijn. A great experience.
Tip van de dag: van de outback word je oranje. Helemaal.
Donderdag 25 februari
De laatste dag alweer. Met een aantal muggenbulten rijker dit keer ontbijt op het kamp. De wandeling van vandaag door de meer dan 200 meter diepe zandsteenkloof ‘King Canyon’ zou de langste en zwaarste zijn. 3 uur met een steile klim aan het begin. Bergschoenen aan en gaan. Steil was hij inderdaad. Mooi ook, maar niet heel bijzonder. Wanneer je veel ziet word je steeds kritischer. Verwend misschien, maar waar. Flink moe, totally wet en met een rood kleurtje reden we vervolgens zeker 2,5 uur voordat we gingen lunchen. Ook vandaag zullen we namelijk weer rond de 550 km moeten afleggen om Alice Springs vanavond te willen bereiken. Tijdens de lunch bereikten vele van ons even het toppunt van vliegenirritatie. Grrr. Wat een rotbeesten. Onze laatste stop was een Camelfarm. Hier hebben we onze eerste camelride experience opgedaan. 5 minuten voor 7 dollar. Alsof je op een paard zeeziek wordt. Dat is een beetje de samenvatting van deze ervaring. Leuk was het wel. Weer een vinkje op de bucketlist. Aangekomen in het hostel hebben we even snel een douche gepakt (waarom? Na 5 minuten ben je toch weer doorweekt), en onze tas her ingepakt. Joepie. Daarna naar ‘the Rockbar’ in het centrum van Alice Springs voor een gezamenlijke ‘burger-diner-afsluiting. Erg gezellig, en lekker, dat sowieso. En toen, alsof de hemel openbrak… regen, regen en nog eens regen. Opnieuw nat tot op onze onderbroek, maar dit keer net ff anders. Gelukkig zit nog niet alles netjes strak ingepakt in de backpack voor morgen en kunnen we zo bij een nieuw setje kleding. Zucht.
Tip: je kunt doorweekt zijn en doorweekt zijn. Wij waren het allebei.
De laatste nacht en ons laatste ontbijt in Adelaide. Voor 9.30 uur moesten we uitgecheckt zijn, dus vroeg op en nog even een douche meepakken. Het ontbijt bestond dit keer uit kwark en mueslirepen. Met backpack en al een stukkie lopen richting het station van waar de trein ‘The Ghan’ vertrekt. Dit stukkie bleek nog best een stuk. Om 10.30 uur kwamen we na een uurtje lopen in de zon, doorweekt aan op het station. Tijdens het inchecken bleken we beiden een backpack van rond de 20 kg op onze rug te hebben (tel daar de dagrugzak, een tas met voedsel en een kussen/deken bij op). Dat voel je toch wel. De treinreis die volgde was gaaf! We reden door dorpen, savanne landschappen en zoutvlaktes. Heel af en toe een voorbij hupsende kangaroo of een emoe. Onder het genot van deze prachtige uitzichten, een muziekje, een boekje, een broodje, koekjes, snoepjes en nog meer koekjes ging de tijd behoorlijk rap. Inmiddels is het donker buiten en liggen veel mensen al voor pampus. De stoelen zijn best relax dus hopelijk worden we morgen als herboren wakker. We zullen zien.
Tip van de dag: wil je je (al eerder - of net gebruikte) injectienaald kwijt? Geen probleem, daar hebben ze overal in Aussie gewoon prullenbakjes voor in ‘the bathrooms’.
Maandag 22 februari
Herboren zijn we niet, wakker wel. En we hebben eigenlijk best prima geslapen. Hoera. Om 6.30 uur mochten we de trein uit om de sunrise te kunnen zien. Een prachtig gezicht. En wat gaat dat snel! Binnen drie kwartier stond de zon al ver boven de horizon. Het is ook gelijk duidelijk dat we in de outback zitten want het is al behoorlijk warm. Halverwege de middag arriveerden we in Alice Springs. Met 42 graden Celsius op de meter best even een schok! Gelukkig hoefden we maar een klein stukje naar ons hostel te lopen waar we wederom zeiknat aankwamen. Omdat we morgen voor een driedaagse tour door de outback vertrekken, moesten we weer even wat boodschappen doen, ons ticket bevestigen en de tassen herpakken. Dat laatste blijft een terugkerend ding en zijn we nog laaaang niet zat (wel!) Een aantal dingen vallen op tijdens ons rondje door de stad: het is hier bloedje heet, er is weinig te beleven, veel winkels zijn midden op de dag gesloten en er hangen een hoop donker gekleurde zwervers rond. En hadden we al gezegd dat het hier heet is?! Voor de eerste keer tijdens onze Australië reis hebben we het gevoel extra waakzaam te moeten zijn. Ook zijn we nog niet eerder nagekeken of nageroepen. Misschien komen we er van de week achter waarom Alice Springs erbij ligt zoals het erbij ligt. Een klein beetje op tijd duiken we ons bed in. Morgen om 4.15 uur de wekker.
Tip van de dag: ga niet in de winter vanuit een Europees land rechtstreeks naar Alice Springs. Die shock kom je waarschijnlijk niet te boven. Oja, hardlopen is hier ook af te raden.
Dinsdag 23 februari
Om 5.20 uur werden we opgehaald door onze tourguide Bailey van ‘The Rocktour’. Vanuit Alice Springs moesten we zo’n 500 km afleggen om midden in ‘the Red Centre’ te arriveren waar onze trip zou plaats vinden. Onderweg hebben we alvast wat mooie views meegepakt en het vliegveld bezocht waar we de overige mensen uit onze groep oppikten. 20 man in totaal, een mooi clubje Aziaten, mensen uit de US, de UK, Duitsers, een Canadees, Australiërs en ons Nederlanders. Ons eerste ‘wauw-moment’ was Mount Connor, door de locals ook wel ‘Fuluru’ genoemd (een fake versie van Uluru). Na de lunch bezochten we het Uluru-Kata Tjuta National Park (ook wel Ayers Rock genoemd) met het Aboriginal Centre. Hier werd een impressie gegeven van deze bijzondere leefgroep en hun leefwijze, ook wel ‘Tjukurpa’ genaamd. Als tegemoetkoming voor het uitmoorden van de Aboriginals door de westerlingen 200 jaar geleden, krijgt men nu een soort uitkering en wordt door de regering steeds meer land terug gegeven. Er wordt wat verdiend door de kunst die voornamelijk de vrouwen maken. De dubbele kant aan het verhaal is dat het inmiddels voornamelijk om het toerisme lijkt te gaan. Er wordt op deze manier veel geld verdiend. Echter kunnen de Aboriginals ook besluiten om zich af te keren van hun stam en deel te nemen aan de maatschappij. Dit zijn waarschijnlijk de mensen die we in Alice Springs en omgeving hebben zien rondhangen. Vaak komen deze mensen als een soort zwervers op straat terecht. Uluru bestaat uit 1 stuk steen dat een omtrek heeft van 9,4 km en 348 meter boven het aardoppervlak uitsteekt. Deze rots is ontstaan door het samen persen van lagen zand die ooit in een kuil waren opgestapeld maar door trillingen verticaal zijn komen te liggen. De steen is dus als het ware gekanteld waardoor hij nog 6,3 km onder de grond doorloopt. Een heel bijzonder fenomeen. De eerste walk rond Uluru hebben we zonder gids afgelegd. Tijdens de 2e walk heeft hij ons meegenomen naar een aantal bijzondere plekken op de route en ons hier de nodige info over gegeven. Erg interessant. Minder interessant maar helaas o zo waar waren de vliegen! Dood normale vliegen. Geen 10 of 100 maar duizenden. Heeeeel vervelend. Eigenwijs als we zijn hadden we ervoor gekozen geen hoofdnet maar een Buff aan te schaffen. Een soort sjaal die je op verschillende manieren kunt dragen. Veel hipper. Nou, reken maar dat we alle mogelijke draag opties gehad hebben: om onze nek, om onze mond, om mond en neus, om hoofd, als muts en omdat die beesten echt óveral inkropen op een gegeven moment maar om ons hele hoofd. Vervolgens reden we naar de zogenaamde ‘Sunset Viewing Area’ waar we Uluru bij zonsondergang zouden zien onder het genot van een bord noodles. Wanneer je geluk hebt en de lucht een beetje meewerkt, kun je de verandering van het licht dat de rots in de meest uiteenlopende kleuren doet uitkomen bewonderen. Echter was het geluk even niet aan onze kant en was het behoorlijk bewolkt. Ook mochten we nog even genieten van een onweerbui. Jammer, maar morgen proberen we het gewoon weer met een sunrise. Rijdend in de partybus arriveerden we op de campground. Doordat het weer nog steeds niet helemaal deed wat we graag wilden hebben we deze eerste nacht in een swag doorgebracht in een hutje i.p.v. in de buitenlucht. Morgen gaan we voor de echte ‘sleeping in a swag under the stars’ ervaring.
Tip van de dag: wil je een nacht in de buitenlucht slapen maar vrees je nog beetje voor al het gedierte? Neem eerst een douche in gezelschap van een flinke spin. Still alive? You can do it!
Woensdag 24 februari
De wekker om 4.30, opstaan om 5.00 en vertrekken om 5.30. Een strakke planning. Ontbijt onder het genot van een sunrise bij Uluru. En écht, voor ons beiden de mooiste die we (tot nu toe) ooit hebben gezien. Wat was dit prachtig. Het Lion King muziekje op de achtergrond vanuit de bus maakte het echt helemaal af. Vandaag stond een walk door het Kata Tjuta gebergte (The Olgas) op het programma. Een walk van zo’n 2,5 uur. Omdat we hier rond half 8 al mee begonnen was het nog niet zo absurd heet. De wolken en de wind zorgden voor een heerlijk wandeling weertje. Uiteraard duurde dit niet heel lang. Al snel was de outback weer hoe hij hoort te zijn, heet. De wandeling was wederom prachtig. In tegenstelling tot het 35 km verderop liggende Uluru bestaat deze rotsenpartij niet uit 1 steen, maar uit meerde hoofden (in Aboriginal taal ‘Kata Tjuta’). De 36 rotskoepels zijn verspreid over 35 km2. De Aboriginal stammen beschouwen zowel Kata Tjuta als Uluru als heilig land. Na de lunch bezochten we ‘Fuluru’ (Mount Connor) nog een keer. Aan het einde van de middag zouden we al op de campsite aankomen zodat we genoeg tijd hadden om een Australisch diner voor te bereiden. Hier was hout voor nodig. Veel hout. Gezamenlijk bij elkaar gesprokkeld en van de bomen afgetrokken. In die hitte best ff een klus. Na een duik in het zwembad werd het kampvuur aangestoken en de maaltijd bereid. De mannen het vuur, de vrouwen het eten. Het gebeurde gewoon. Bleh, wat traditioneel. Rijst, groenten, patatoes, en typisch Australisch bierbrood. Heerlijk. De rest van de avonden voerden we gesprekken met elkaar zittende op een swag rond het kampvuur, speelden we spelletjes en spotten we 2 wilde dingo’s. De nacht was een bijzondere. Inderdaad degene waar we gisteren ook al op hoopten. Oner de sterren (niet heel veel, want het was volle maan, maar ze waren er), naast het kampvuur, in een swag. Een swag is overigens een soort slaapzak maar dan met een dun matrasje er in en van steviger materiaal. Je gaat hier met je slaapzak in liggen en geniet van het buiten zijn. A great experience.
Tip van de dag: van de outback word je oranje. Helemaal.
Donderdag 25 februari
De laatste dag alweer. Met een aantal muggenbulten rijker dit keer ontbijt op het kamp. De wandeling van vandaag door de meer dan 200 meter diepe zandsteenkloof ‘King Canyon’ zou de langste en zwaarste zijn. 3 uur met een steile klim aan het begin. Bergschoenen aan en gaan. Steil was hij inderdaad. Mooi ook, maar niet heel bijzonder. Wanneer je veel ziet word je steeds kritischer. Verwend misschien, maar waar. Flink moe, totally wet en met een rood kleurtje reden we vervolgens zeker 2,5 uur voordat we gingen lunchen. Ook vandaag zullen we namelijk weer rond de 550 km moeten afleggen om Alice Springs vanavond te willen bereiken. Tijdens de lunch bereikten vele van ons even het toppunt van vliegenirritatie. Grrr. Wat een rotbeesten. Onze laatste stop was een Camelfarm. Hier hebben we onze eerste camelride experience opgedaan. 5 minuten voor 7 dollar. Alsof je op een paard zeeziek wordt. Dat is een beetje de samenvatting van deze ervaring. Leuk was het wel. Weer een vinkje op de bucketlist. Aangekomen in het hostel hebben we even snel een douche gepakt (waarom? Na 5 minuten ben je toch weer doorweekt), en onze tas her ingepakt. Joepie. Daarna naar ‘the Rockbar’ in het centrum van Alice Springs voor een gezamenlijke ‘burger-diner-afsluiting. Erg gezellig, en lekker, dat sowieso. En toen, alsof de hemel openbrak… regen, regen en nog eens regen. Opnieuw nat tot op onze onderbroek, maar dit keer net ff anders. Gelukkig zit nog niet alles netjes strak ingepakt in de backpack voor morgen en kunnen we zo bij een nieuw setje kleding. Zucht.
Tip: je kunt doorweekt zijn en doorweekt zijn. Wij waren het allebei.
Behalve de natuur lijkt me de cultuur ook wel bijzonder , de oorspronkelijke bewoners de Aboriginals.Kleurrijk volkje , ook nog op de didgeridoo gespeeld ? Een ex collega van mij bespeelde dit instrument, je weet niet wat je hoort uit zo'n "boomstam" !!!
Goeie reis , ik reis weer een beetje mee. :-)
Wat een avonturen weer en een hoop gereis ook om ergens te komen. Volgens mij zie je dan pas hoe groot de wereld is!
Herkenbaar....dat kritische als je 'weer' een mooie rots, landschap of tempel (dat zul je in Thailand wel hebben) ziet voelt inderdaad een beetje verwend. Het ene hoogtepunt van de reis in het andere! Geniet er maar lekker van!