Het Noordereiland: Auckland en het noorden

Dinsdag 22 maart
Na ons laatste Aussie ontbijt (gewoon cornflakes die ze vast overal ter wereld verkopen, maar dit klinkt lekker dramatisch) met de shuttlebus naar de internationale airport in Brisbane. Omdat we nog niet waren ingecheckt, begon hier bij de eerste balie de hele ratteplan. Stressmoment 1: Lotte heeft batterijen in haar backpack. ‘Lithium batterijen mevrouw?’ ‘Geen idee.’ En jawel, daar gingen we.. alles weer open. Stressmoment 2: creditcard nummer komt niet overeen met creditcard nummer op het formulier. ‘Klopt, door een gehackte creditcard in Nederland moest er een nieuwe worden aangevraagd.’ Of we even een papiertje wilden invullen, beiden, waarop we verklaren open te staan voor vragen en gegevens wanneer er iets mis gaat en ze geld van ons wilden zien. ‘Natuurlijk mevrouw, doen we.’ Waarom reist heel China van Australië naar Nieuw-Zeeland? Omdat we met China Airlines vliegen? Net alsof het hele vliegtuig van Spanje naar Italië vol zit met Nederlanders wanneer dit een vlucht met KLM betreft.. raar. Maar goed, we gaan naar Auckland! De vlucht was prima. 3 uur vliegen voorbij (hihi) wanneer je een filmpje kunt kijken onder het genot van wat voedsel. Aangekomen in Auckland volgde nog een hele reeks balies en controles. En hier ondergingen we stressmoment 3: ‘hebben jullie hout meegenomen?’ ‘ Ja, dat hebben we.’ ‘Wat voor hout?’ ‘Een digeridoo en wat onderzetters.’ ‘Ook nog hiking shoes?’ ‘Ja, ook hiking shoes.’ ‘Mooi, dan willen dit allemaal even zien.’ ‘Nee!!!!!’ Hele tas weer overhoop… en hele tas weer inruimen. Met de Skybus vervolgens naar het hostel. Yes! Een privékamer. Eindelijk. Wat fijn! (Iets minder fijn voor onze structuur behoevende wij… alles ligt echt overal. Nu al!) En toen kwam het Brusselnieuws. Ja, ook hier aan de andere kant van de wereld komt dit hard aan. Wat een ellende. Ondanks dat het nu voor ons even heel ver weg is, voelt het toch heel dichtbij. We beseffen ons maar al te goed dat het leven gewoon door gaat in de rest van de wereld, terwijl het lijkt alsof wij momenteel een beetje geïsoleerd zijn van dit alles. Ja, we genieten volop en blijven dit ook zeker doen. En ja, we staan stil bij wat er gaande is en leven mee. Dat is het minste wat we kunnen doen.

Tip van de dag: chips is een prima diner.

Woensdag 23 maart
De eerste “echte” dag in NZ is aangebroken. Dus eerst uitslapen tot 12 uur, toch last van de jetlag van 3 uur, haha. Na een stevig ontbijt van een tosti van oud brood met jam, cakeroll met jam van 3 dagen oud en 1 bakje Weetbix (hebben ze hier ook jeej), gaan we de deur uit. Want zoals je leest hadden we gebrek aan eten in algemene zin. We lopen Queenstreet in, de hoofdstraat van Auckland en merken al snel dat dit een grote stad is. Volgens de LP ‘the most livible city on earth’, dat belooft wat. Het weer is wat grijs dat onze indruk iets wat bedrukt. Maar dat mag de pret niet drukken. We lopen door de drukke winkelstraat, met mensen uit werkelijk alle culturen, naar de haven. Hier genieten we even van het uitzicht. Altijd leuk een haven. We lopen verder, komen langs een bar met waterpijpen, misschien leuk, staat nog open op de bucketlist van Lotte. Volgende passage de ijskoude ijsbar, eerst maar eens kijken wat dat kost in het hostel. Tijd om via het infocenter (jeej info en gratis campingboekjes) ons te begeven naar de Skytower. Een bezoekje omhoog gaat ons boven het budget. Dan maar naar Albert Park, waar een korte biologie les over de voortplanting van planten en bomen ons brengt bij de Countdown, eigenlijk de vertrouwde Woolies uit Aussie maar dan hier, gekke kiwi’s. Die hier overigens gewoon duur zijn. Bepakt lopen we de heuvel op naar het hostel, 1 van de 50 vulkanen waar Auckland op is gebouwd. Na een heerlijk curry diner gaan we onze kleding maar weer eens wassen. De droger werkt hier voor het eerst echt goed en tegen 12-en is het tijd te gaan slapen.

Tip van de dag: gifgroene goedkope lime limo smaakt ook gifgroen.

Donderdag 24 maart
Vandaag beginnen we met skypen met het thuisfront, van Sebas althans, wegens technische mankementen komt er morgen een vervolg met het thuisfront van Lotte. Leuk om elkaar weer even te zien en te spreken. Door het tijdsverschil was het wel een beetje vroeg dus is het ontbijt uitgesteld tot erna. We besluiten ondertussen dat het tijd is om onze hiking skills te testen. Op naar het hoogste natuurlijke punt van Auckland, dat achteraf maar 2 meter lager is dan het observatiedek van de Skytower, 56 dollar bespaard. Mount Eden is een oude vulkaan en heilige Maori grond, we mogen dus wel genieten van de berg maar niet de krater in. Wel een gaaf beeld om in een krater te kunnen kijken. Het uitzicht was ook geniaal. Met 9 van de vulkanen duidelijk zichtbaar, veel zijn zo oud dat ze verstopt gaan onder gebouwen. De zichtbare zijn nu beschermd natuurpark. We lopen terug naar beneden, via een campus van middelbare scholen, ‘all boys schools’ zijn hier nog heel normaal, net als uniformen. Het park dat volgt is één groot sportveld. Er blijken veel evenementen gehouden te worden en het voetpad is meer runningtrack. We lopen langs het Auckland museum, door de prachtige Wintergardens (botanische tuin) waar een bruidspaar foto’s probeert te laten maken onder toeziend oog van 30 Chinezen die zoals gebruikelijk met een bus zijn gearriveerd. Hierna is de uni campus aan de beurt. We voelen ons gelijk weer student. We bewonderen de Clocktower en besluiten door te lopen naar de haven om Lotte haar bucketlist aan te vullen. We besluiten een Lemonsmaakje eraan te geven en onder genot van een Turkse koffie en een cola zitten we een uurtje op het terras. Hierna lopen we via de super terug naar het hostel (owja morgen Goede Vrijdag), voor de zekerheid maar vast eten ingeslagen. De rij stond nu al tot achterin de winkel. Na een heerlijke pasta ‘Al Fredo’ is het tijd om onze camping route te bepalen en wat te lezen voor ons bed eindstation is voor de dag.

Tip van de dag: ga niet 1 dag voor Paasweekend naar de supermarkt.

Vrijdag 25 maart
Vandaag, Goede Vrijdag. We hebben maar een doos eieren ingeslagen voor komend weekend om toch ook hier het paasgevoel een beetje te creëren. Vanmorgen werd er geskypet met familie van den Berg. Leuk om elkaar weer eens even te zien. De rest van de tijd hebben we aan slapen besteed (ho, alleen de ochtend hè). We zijn beiden best moe, geen idee waarom. En toen begon het voorbereidende werk. Morgen halen we de campervan op, dus we moeten weten wat we allemaal willen gaan doen, waar we dat kunnen doen, waar er campings zijn, hoe we er moeten komen enz. enz. En aangezien we niet weten wanneer we wel/geen wifi hebben is het handig dit soort dingen vooraf even uit te zoeken. En toen was de middag bijna al weer om. Nog even een beetje frisse lucht opdoen tijdens een rondje buiten. Toen bleek dat de zon scheen! Jeetje… ’s Avonds heerlijk gegeten (eigenlijk zijn we best goed in afwisselende, goedkope en makkelijke maaltijden bedenken, hihi) en nog wat knip-en-plak-werk verricht. Morgen gaan we ‘back to the basics’. Yeah!

Tip van de dag: alle plaatsnamen op het Noordereiland beginnen met ‘Wa’ en eindigen op iets dat je niet kunt onthouden. Hebben die Maori’s goed verzonnen. Not!

Zaterdag 26 maart
Vandaag is het tijd om de campervan op te halen. Helaas is het verhuurbedrijf niet om de hoek, maar in de buurt van het vliegveld waardoor we nog een uurtje met de bus moeten. Ons ontbijt bestaat overigens uit oud brood en ei, oftewel: wentelteefjes :D De ‘van’ blijkt een prima auto. Niet te groot een niet te klein. Wel een automaat overigens.. dat zal wel ff wennen zijn. Inmiddels hebben we al geleerd dat het altijd handig is om zelf de boel nog even na te lopen voor je een papiertje ondertekend (horen we in Nederland natuurlijk ook te doen). Dit blijkt, want we missen een campingtafel en stoeltjes en de sticker op de ruit blijkt niet te kloppen. Bij navraag blijkt dit een soort einddatum te zijn voor de apk. Best handig dat dat klopt wil je een boete ontwijken. Omdat we op wat eieren na echt bijna niks meer ‘in huis’ hadden, was onze eerste stop een supermarkt. ‘Pak ’n save’. Een soort Sligro, maar dan met enkel boodschappen. Een beetje een ‘vreetschuur’ onder de supermarkten. Hier hebben we onze duurste/meeste boodschappen tot nu toe gedaan. Dit heeft als gevolg dat we nu de luxe hebben ’s avonds te kunnen kiezen uit meer dan 2 maaltijden! (‘Een zak pasta is altijd handig toch? En oja, dan kunnen we net zo goed ook nog een pot mais meenemen. Hé, de blikken soep zijn goedkoop… meenemen? Weetbix hebben ze hier ook! En een brood is ook altijd goed’). Je moet nog oppassen dat je niet voor een heel weeshuis inslaat. We reden van Auckland naar Kawaka, een dorp dat bekent staat om z’n public toilets, ontworpen door meneer Hundertwasser. Ook zou hier een carpark/camping moeten zijn waar we onze eerste nacht wilden doorbrengen. De toiletten waren geinig (ff een selfie op de plee), het carpark viel tegen. Alleen een betonnen grasmat met een toilet. We besloten toch voor een wat echtere camping te gaan een stukje verderop in Puketi Forest. 3 km voor onze eindbestemming begon de ellende: rook uit het dashboard. Na een zeer korte schrikreactie gelijk de auto aan de kant en de motor uitgezet. Al na enkele minuten kwam er een auto aan. Alsof ze speciaal voor ons kwamen. Godzijdank. Gelukkig ook nog heel vriendelijke en behulpzame mensen die ons adviseerden wat te doen. Het probleem lijkt een lege koelvloeistoftank, waardoor de motor oververhit is geraakt. We laten hem afkoelen en vullen hem met water, zoals ons wordt gezegd. Met nog 3 km op de TomTom vervolgen we onze weg naar de camping die we gelukkig veilig bereiken. Gelijk bellen naar de autoverhuur.. helaas, al gesloten. Dan maar de camper inruimen, koken en eten. In het donker met een zaklamp op je kop. Oké, dit is dus echt kamperen. Morgen proberen we opnieuw te bellen. We zorgen wel voor een volle koelvloeistoftank en een volle watertank mochten we onverwachts met de auto weg moeten vannacht. (Meiden: we lijken al bijna een ANWB stel. Vreselijk. Week 9;))

Tip van de dag: Eerst water, de rest komt later!

Zondag 27 maart
Wij vieren Pasen met een ei, een croissantje, weetbix en een zonnetje. Best oké. De nacht zijn we ook best goed doorgekomen. In tegenstelling tot kamperen in Australië is het hier ’s nachts warm ipv koud. Alle preventief aangetrokken laagjes (dit geldt alleen voor Lotte, Sebas gebruikt alleen z’n huidlaagje) konden gedurende de nacht uit ipv aan. De campervan is dus op wat technische mankementen na prima. De autoverhuurmevrouw wist ons te vertellen dat het waarschijnlijk inderdaad een technisch probleem is. Haar advies: komende 2 dagen aankijken en de tank zo nodig aanvullen met water. De meter op het dashboard goed in de gaten houden. Het is nu toch paasweekend dus een garage is niet open. Dinsdag kijken of het nog nodig is om naar de auto te laten kijken door een monteur. Zo ja, contact met de autoverhuurmevrouw opnemen. Oké, dat wordt dus een aangepast programma vandaag. Omdat ons doel het veilig en in daglicht bereiken van de volgende camping was, besloten we na het ontbijt gelijk richting de bewoonde wereld te rijden. We genoten in Paihia nog even van de Paasdrukte aangezien we daar toch doorheen reden. Whananaki werd daarna onze eindbestemming. Een 10 dollarcamping uit het campingboekje. Echter kwamen we net voor deze camping een heel ander mooi plekje tegen. Midden in de natuur op een mooi grasveldje. ‘Enig idee of je hier mag overnachten?’ ‘Geen idee, waarom niet zou je denken? Wij blijven’. Oke, wij nu dus ook. Een gratis ‘camping’, een prachtig uitzicht, een zonnetje en een klein risicootje dat we vannacht alsnog moeten verplaatsen. Ach, we zijn in Nieuw-Zeeland, niet in Nederland. Dit zal wel loslopen.

Tip van de dag: stop een makkelijk te openen douchegel fles niet terug in je toilettas nadat hij al eens is ontploft. Hier word je voor gestraft.

Maandag 28 maart
De mooiste sunrise hebben we al gehad, deze morgen werden we wakker met het mooiste uitzicht ooit. Zee en bergen, wat een prachtige natuur. Dit was dus een meesterlijk ontbijt. Sebas pikte nog even een morningswim mee… we waren weer helemaal klaar voor een nieuwe dag. Vandaag wilden we vanaf de oostkust van het Noordereiland richting de westkust rijden. Een rit van zo’n 140 km. Normaal een eitje, met de huidige mankementen weer opnieuw een uitdaging. Tijdens de rit stopten we regelmatig om de vloeistoftank te checken. Hij deed het goed, eigenlijk de hele rit. De route die we reden kwam qua schoonheid behoorlijk dicht in de buurt van de Great Ocean Road. Misschien zelfs wel vergelijkbaar met. Heel anders, dat wel… maar o zo mooi. Voordeel van een camper is het kunnen stoppen waar en wanneer je maar wilt terwijl je alles bij de hand hebt. Zo draaien we onze hand niet om voor het bakken van een eitje langs de kant van de weg. Gewoon, omdat het kan. (Het werd één grote flop aangezien er een veel te harde wind stond en het ei na 10 minuten bakken nog zo rauw was als wat, maar dat vertellen we er even niet bij). De camping voor vannacht, Trounson Kauri Park genaamd, grenst aan het Kauri forest. Een regenwoud dat met zijn zeer oude Kauribomen een beschermd natuurgebied is. 75% van de Kauribomen die nog bestaan, staan in dit park. De bomen zijn reusachtig en doordat er zoveel leven in en rond deze bomen is, kun je iedere boom vergelijken met een tuin. Ook zouden hier kiwi’s te spotten zijn. ’s Nachts is deze kans het grootste. We aten lekkere burrito’s en genoten intens van een (warme!) douche. Schoon het mandje in, heerlijk!

Tip van de dag: wil je je bruine kleur wat extra goed laten uitkomen? Ga naast een Engelsman/vrouw staan.

Dinsdag 29 maart
Vanochtend hebben we lekker uitgeslapen. We hebben sowieso lekker geslapen. Tijdens het ontbijt bleek dat bijna iedereen op de camping al weg was, hihi. Vandaag moet de camper gefikst worden. Maar we hebben geen bereik, dus we zullen eerst naar de bewoonde wereld moeten rijden. Tot aan de ‘highway’ nemen we 2 Duitsers mee die vanaf daar verder liften. Aangekomen in Dargaville namen we contact op met de autoverhuur. Opdracht is om door te rijden naar Whangarei en de auto daar naar een bepaalde garage te sturen. Daar zouden ze ons verder moeten kunnen helpen. Bij de betreffende garage blijkt dat men helemaal geen overeenkomst met onze autoverhuur heeft, fijn. Bellen, terug gebeld worden door de manager en weer bellen (fju, toch niet voor niets een simkaart gekocht). Eind conclusie: we rijden morgen terug naar Auckland en krijgen daar een nieuwe auto. Dit is het snelste en voor ons waarschijnlijk het fijnste. Morgen proberen we het dus gewoon nog een keer. Desalniettemin hebben we deze 4 dagen toch genoten van alles wat we hebben gezien en hebben we geprobeerd de sfeer goed te houden. En dit is ons best aardig gelukt. Vannacht overnachten we in Uretiti, naast het strand. Weer een prima camping. Helaas zonder warme douche, dat wel.

Tip van de dag: citronellakaarsjes kun je ook Ín de camper plaatsen om de muggen te verdrijven (ja, het is veilig en we letten op).

Woensdag 30 maart
Wakker worden met het geluid van golven op de achtergrond, midden in de duinen, in de zon. Hoe mooi wil je het hebben, voelt als thuis voor ons Zeeuwen. Na een stevig weetbix ontbijt en lauwe koffie, jawel het gas was op, gaan we op weg naar Auckland om onze nieuwe Van op te halen. Het is meteen te merken aan het verkeer dat we weer in de stad zijn. Bij aankomst staat er inderdaad een auto klaar, dezelfde, in het wit. Na het overhevelen van de spullen gaan we op naar de supermarkt. Onderweg blijkt ons registratiekaartje de verkeerde datum te hebben, dus weer terug. Moest ook weer geregeld worden, het is goedkoop zullen we maar denken. Hierna is het echt tijd om weg te gaan. 130 km te gaan voor onze camping. Het verloopt voorspoedig en na een steil gravel weggetje komen we aan op de camping. Huh, geen kraan, maar er stond toch dat er een watervoorziening was? Uhh.. jawel de rivier beneden aan het veld. Kraak helder en direct drinkbaar. Natuurlijker gaat het niet worden. Na een korte verkenningstocht en planning gaan we morgen voor het eerst in NZ echt Hiken! Maar nu eerst slapen in de nieuwe van. Welterusten.

Tip van de dag: goedkoop huren heeft zo zijn nadelen..

Donderdag 31 maart
Wowie! Vandaag alweer de laatste dag van maart.. we zijn al twee hele maanden op reis. 9 weken zelfs. Dit gaat echt veel te snel! We zullen maar denken dat het een goed teken is. De ‘van’ is opnieuw goedgekeurd, op een iets te lage openstaande achterklep na (autsj, dat wordt opnieuw hoofdpijn voor Sebas). Na een aantal dagen behoorlijk wat kilometers op ons achterwerk te hebben gezeten, is het vandaag tijd voor actie. Even de mogelijke routes doornemen, de bergschoenen weer aan en op pad. En dit pad bleek best een uitdaging. We trotseerden boomstammen, onder water staande modderpaden, tunnels en touwbruggen. En ook nog in een flink tempo, want dat loopt lekkerder zo kwamen we achter (eigenlijk werd het tempo uit pure noodzaak verhoogd doordat Lotte de schrik van een mogelijke bosbrand te pakken had. Achteraf bleek een boer lekker aan het stoken te zijn. Maar op het moment dat de hele omgeving wit zag van de rook en stonk naar vuur, hielden we een heel klein beetje rekening met het ergste en voerde Sebas het tempo flink op). De wandeling was leuk en de omgeving prachtig. Bijna 3 uur later kwamen we uitgehongerd (dit is iets overdreven) weer bij onze camping aan. We reden naar Rotorua om bij een wifispot (lees: MAC) nog even het e.e.a. op te zoeken voor de komende dagen. Die campings zijn leuk, maar met een douche (warm heeft de voorkeur) en wifi zouden ze fantastisch zijn. Ons eindstation voor vandaag is een camping aan Lake Orataka in Rotorua. Dat wordt weer mooi wakker worden morgen ochtend. Gelukkig worden we omgeven door Nederlanders en Duitsers. Voelt het een beetje als thuis.

Tip van de dag: je kunt beter niet ín de wc kijken wanneer dit weer een opvangbak is...

Vrijdag 1 april
Vandaag lijkt de eerste ‘het-is-eigenlijk-te-koud-voor-een-korte-broek-dag’. Wakker worden in een koude auto en ontbijten onder een wolkendek. Tja, het is hier natuurlijk wel herfst. Toch eigenwijs de korte broek aan en hopen dat het zonnetje nog doorkomt. Zo’n 18 graden zijn we niet meer gewent. Het plan is om eerst even het ‘visitor centre’ op te zoeken waarna we wat tripjes en een camping willen vast leggen voor komende dagen. Via YHA boeken we een trip naar een Maori village inclusief geisers en kiwi’s (de vogels, niet de vruchten). Dit plannen we voor morgen. Ook leggen we een rafttripje vast voor zondag. We besluiten komende 3 nachten op een wat duurdere maar ook faciliteiten rijkere camping te gaan staan. Eentje mét douche en in de buurt van het centrum van Rotorua. Handig voor na de tripjes. Omdat het weer niet beter wordt, lopen we nog een snel rondje door het Kuirau park. Een park met een hoop verschillende geisers. Mooi om te zien, maar minder fijn voor je neus. Getver, wat een lucht komt daar vanaf zeg. En die lucht ruik je eigenlijk al vanaf het moment dat je de stad inrijdt. Je zal er vast aan wennen. We rijden naar de camping en checken in. Het is een wat oudere camping om te zien, maar dat blijken ze hier allemaal te zijn. ’s Middags genieten we van een heerlijke warme douche en van ‘hot pools’.. super relaxt! Ondanks het weer is het dus best een chille dag. Ze hebben hier ook weer een keuken en tv-room. Fijn om wat meer ruimte te hebben dan een auto na een week kamperen. Na vandaag zijn we dus weer als herboren. Laat die 2e kampeerweek maar komen.

Tip van de dag: je kan ook weer te lang willen genieten van een warme douche en hot pool.. doe dit niet, hier ga je je niet lekker door voelen.

Zaterdag 2 april
Vandaag gaan we naar ‘Te Puia’, een park dat je een kijkje laat nemen in de Maori cultuur (de cultuur van de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland) en waar je een hoop verschillende actieve geisers kunt bewonderen. We hebben gekozen voor een combi van het middag- en avondprogramma. Kunnen we alles zien en meemaken én krijgen we een avondmaaltijd bereid volgens een eeuwenoude Maori methode ‘hangi’ (hier betaal je uiteraard gewoon dik voor, maar goed… dat maakt het niet minder lekker). Het weer was een beetje wisselvallig dus met een lange broek en een jas, poncho en zonnebril in de tas waren we goed voorbereid. Aangekomen in het park liepen we eerst een rondje langs alle geisers, modderpoelen en hotpools. De grootste geiser op het zuidelijk halfrond, ‘Põhutu’ genaamd, barst één tot twee keer per uur uit en kan tot wel zo’n 30 meter hoog komen. Een fascinerend gezicht. De overige geisers zijn kleiner en de meesten barsten wat vaker uit. De poelen zijn kokende, vloeibare substanties die ook kunnen ‘spuwen’. Allen hebben ze een Maori naam die afkomstig is van één van de vele goden. Ook brachten we een bezoek aan het Kiwihuis. Deze vogels, waarvan we dachten dat het ‘vogeltjes’ waren, bleken zich nauwelijks te laten zien. In een donkere ruimte met camera’s hebben we gelukkig toch een glimp kunnen opvangen van deze uitstervende diersoort. De Kiwi vind je (op één plek na) alleen op het Noordereiland en ’s nachts. Dit wordt dus een lastige klus voor komende week. De dieren hebben de grote van een voetbal en zijn een kruising tussen een zoogdier en vogel. Van origine is het een Nieuw-Zeelands dier, maar je vind ze ook in bijv. AviFauna in Alphen aan de Rijn. We liepen door ‘Pikirangi’ een gereconstrueerd dorp dat een indruk gaf van hoe de Maori leefden. Nog steeds worden er jongeren opgeleid in de houtsnij- en weefschool waardoor de tradities van hun voorouders worden voortgezet. We krijgen de indruk dat Nieuw-Zeeland trotser is op hun eeuwenoude cultuur, dan dat Australië is op de Aboriginals. Zij waren veel minder open over hun verhalen en tradities. ’s Avonds lopen we opnieuw door een stukje van het park, maar dit keer met gids. Vervolgens worden we door middel van een welkomstceremonie welkom geheten. ‘Kia Ora’, zoals je dat in Maoritaal zegt. Tijdens een voorstelling genieten we van zang en dans. Lotte mag het ’balletjesinstrument’ uitproberen en Sebas oefent de Haka (een war dance die de ‘All Blacks’ nog steeds opvoeren bij aanvang van een rugby wedstrijd). De maaltijd, die bestaat uit eten bereid in een stoomoven, maar ook nog heel veel andere lekkere dingen, is fantastisch. Vlees, aardappeltjes, salades, taart, chocolademousse, ijs. Het kan niet op. We vallen aan alsof we al een maand op water en brood leven en trekken ons niets aan van de blikken van onze tafelgenoten. Man, wat kunnen we genieten van lekker eten. Even iets anders dan pasta en rijst (die overigens ook goed smaken). Om de dag helemaal af te maken kijken we in het donker onder het genot van ‘hot chocolate’ nog één keer naar de Põhutu geiser. En hij lijkt uit te barsten als nooit te voren. Een zeer geslaagde dag. Wij gaan slapen, in een camper, op een drassig grasveld in Rotorua. Weltrusten.

Tip van de dag: heb je een hotpool in de buurt die je wilt gebruiken om te koken? Laat het eten dan vervolgens eerst door iemand anders proeven voor je zelf aanvalt (sommige pools zorgen voor giftige substanties).

Zondag 3 april
Omdat de wintertijd hier vannacht is ingegaan, waardoor we nu 10 uur schelen met Nederland, worden we allebei vrij vroeg wakker: half 7 staat er op de wekker. Alles gaat deze morgen op het gemakje: wakker worden, ontbijten, aankleden en wat plannen maken voor komende dagen. We hebben namelijk al kaartjes voor een rugbywedstrijd in Wellington a.s. zaterdag, dus tot die tijd kunnen we nog wat ondernemen op het Noordereiland. Maar vanmiddag eerst raften. Met een busje worden opgepikt en naar een camping vlakbij de rivier gebracht. We mopperen een beetje over het feit dat het voornamelijk oudere mensen en gezinnen zijn die bij ons in de bus zitten. ‘Als het maar geen rustig kano tochtje wordt, die hebben we al genoeg gedaan. We willen RAFTEN!’ We worden in een wetsuit en boots gehesen, en krijgen een helm en zwemvest aan. Met een afgeladen busje rijden we naar de rivier. Samen met 4 Duitsers en Jack, onze instructeur, bestijgen we een boot. De noodzakelijke instructies krijgen we al varende. Forward, back, hold on, get down. Hoe simpel kan het zijn. Sebas en ik zaten voorin de boot. Kun je tenminste wat zien en heb je de boel een heeeel klein beetje in de hand. Dit bleek schijn, want de kracht van 7 man was echt nodig om iets tegen dit water te kunnen beginnen. We rausden door kolkend water, sprongen van een rots, voeren van een vrij grote waterval (voor met een boot was hij groot), werden al achterste voren zittend in de boot onder gedompeld in het water, zwommen zelf een stukje richting een watervalletje en mochten ‘surfen’ in onze boot. De tocht was niet zo lang, maar super vet en soms best een beetje spannend. Oftewel: WIJ HEBBEN GERAFT IN NIEUW-ZEELAND! ’s Avonds trakteren we onszelf op een 5 dollar pizza van de domino’s. Anders is de overgang met gisteren zo groot ;)

Tip van de dag: houd je mond en ogen dicht tijdens een waterval. Heb je niet zo’n vol gevoel nadien.